Een korte geschiedenis
De Saarlooswolfhond is een Nederlands ras
genoemd naar de grondlegger: Leendert Saarloos.
Zo ongeveer in 1923 begon Dhr. Saarloos die bijzondere interesse had in erfelijkheidsleer, met de Duitse Herder reu Gerard van Fransenum en de uit Blijdorp afkomstige wolvin Fleur. Hij kruiste deze dieren met de hoop sterkere nakomelingen te krijgen zonder de gevreesde degeneratie verschijnselen. Naar zijn mening was de huishond teveel gedomesticeerd en op deze manier zou er weer wat ‘natuur’ in gefokt worden. De na jaren ontstane fokproducten noemde hij Europese Wolfhonden. In 1942 werd erkenning door de Raad van Beheer op kynologisch Gebied afgewezen, maar ondanks deze tegenslag ging Dhr. Saarloos gewoon door . Na trainingen bleken de meeste honden niet geschikt voor politiehonden werk, maar door hun voorzichtige aard wel als geleidehond voor blinden. Van deze aanleg is veel gebruik gemaakt en zo werden in die tijd veel honden voor dat doel opgeleid. Om het hoge inteeltpercentage terug te brengen kruiste Dhr. Saarloos in 1962 een Europese wolfhond met een tweede wolvin. In 1969 overleed dhr. Saarloos en zette zijn dochter Marijke zijn werk voort.
In 1975 werd het ras wel erkend door de raad van Beheer en kreeg de naam Saarlooswolfhond.
Zo ongeveer in 1923 begon Dhr. Saarloos die bijzondere interesse had in erfelijkheidsleer, met de Duitse Herder reu Gerard van Fransenum en de uit Blijdorp afkomstige wolvin Fleur. Hij kruiste deze dieren met de hoop sterkere nakomelingen te krijgen zonder de gevreesde degeneratie verschijnselen. Naar zijn mening was de huishond teveel gedomesticeerd en op deze manier zou er weer wat ‘natuur’ in gefokt worden. De na jaren ontstane fokproducten noemde hij Europese Wolfhonden. In 1942 werd erkenning door de Raad van Beheer op kynologisch Gebied afgewezen, maar ondanks deze tegenslag ging Dhr. Saarloos gewoon door . Na trainingen bleken de meeste honden niet geschikt voor politiehonden werk, maar door hun voorzichtige aard wel als geleidehond voor blinden. Van deze aanleg is veel gebruik gemaakt en zo werden in die tijd veel honden voor dat doel opgeleid. Om het hoge inteeltpercentage terug te brengen kruiste Dhr. Saarloos in 1962 een Europese wolfhond met een tweede wolvin. In 1969 overleed dhr. Saarloos en zette zijn dochter Marijke zijn werk voort.
In 1975 werd het ras wel erkend door de raad van Beheer en kreeg de naam Saarlooswolfhond.
Gedrag en karakter van de Saarlooswolfhond
Ze zijn sterk op hun groep mensen of honden in
hun roedel/huishouden gericht.
Zoeken hier echt veiligheid in. En verlangen duidelijke leiding van hun baas. Daar is het een hond met een vleugje wolf voor.
Zijn ze in een groep bij elkaar (bijvoorbeeld op een wandeling) en is de rangorde bepaald, dan valt op hoe rustig en vriendelijk de dieren met elkaar omgaan, en wat een nauw contact ook de reuen met elkaar onderhouden. Vreemde honden moeten zich dan ook aanpassen, eerst wordt de rangorde bepaald bij nieuwkomers. Daarna gaan ze in goede harmonie samen verder.
Wolfhonden hebben een grote vrijheidsdrang. Tegen hun wil opgesloten zijn kunnen het ware uitbrekers worden. Ze kunnen prima klimmen, graven en dingen kapot bijten. De wolfhond moet dan ook van pup af aan goed begeleid worden in het alleen in een afgesloten ruimte vertoeven. Zoals alleen thuis blijven. In een bench of kennel wennen. Iedereen heeft tenslotte momenten dat hij zijn geliefde viervoeter niet om zich heen kan gebruiken. Iedereen heeft tenslotte toch zijn verplichtingen waar de hond niet bij kan zijn. Ook al hebben we het over boodschappen doen. Wordt dit niet goed aangeleerd, dan kan de wolfhond een ware ‘sloper’ worden. Vaak ontstaat dit gedrag uit angst. De wolfhond doet zijn slopende gedrag om zichzelf af te lijden als hij alleen gelaten wordt.
De meeste wolfhonden blaffen weinig tot niet. Hooguit laten ze in een alarm situatie een ‘woef’ horen. Wolven doen dit ook. Ze zijn dus wel waaks maar op een andere manier dan de normale hond. Ze hebben niet de aanvalsdrift. Ze waarschuwen alleen. Ze vinden het vaak erg irritant als ‘normale’ honden maar blijven blaffen, en vaak zien wij dat ze deze dan ook corrigeren om hun bek te houden. Ze brengen de roedel in gevaar in plaats van in veiligheid!
Wolfhonden hebben zeer scherpe zintuigen, en gebruiken deze ook allemaal. Ze reageren zeer sterk op indrukken, waar een normale hond iets zeer snel gewoon vindt heeft de wolfhond meer socialisatie nodig in de tegenwoordige drukke wereld. Dit wordt bereikt door de socialisatie zeer snel te laten beginnen. Zelfs zodra de oren en ogen open gaan kunnen we de pups al wennen aan ‘normale’ dagelijkse gebruiken zoals de radio, stofzuiger enz. Hier ligt voor de fokker een zeer belangrijke taak, want ontstaat er in het nest al achterstand in socialisatie, dan haal je dit met een wolfhond maar heel moeilijk in. Een goede sociale start is dus voor een wolfhond erg belangrijk.
De wolfhond is vaak ook erg gevoelig voor autorijden, en wordt snel wagenziek. Ook veel volwassen wolfhonden hebben hier last van. Hier geld ook weer een goed begin en begeleiding maakt veel uit.
Er zijn wolfhonden die van het begrip zindelijkheid een ander idee hebben. Vaak duurt het wat langer om de pup zindelijk te maken. Als je hier een half jaar voor uittrekt, is alle tijd dat het hiervoor met veel geduld en toewijding lukt mooi meegenomen. Verder wil het toch nog al eens gebeuren dat de wolfhond zijn geurvlag uitzet op momenten dat U dat absoluut niet kunt gebruiken. Zoals op visite gaan leuk moet zijn, maar met zo een schatje bij U, moet U rekening houden met een minder leuke gewoonte van de wolfhond, zijn poot oplichten, of gewoon een mooie drol neerleggen voor de visite.
Wolfhonden, vooral die in een groep gehouden worden, kennen partner trouw. De teven accepteren niet iedere reu als partner. Ook de reuen kunnen gebonden zijn aan een teef.
De wolfhond teven zijn over het algemeen maar een keer per jaar loops, maar dit kan zich dan opsplitsen in een zogenaamd ‘voorloopsheid’, gevolgd door de echte loopsheid. Dit houdt in dat men denkt dat de teef goed loops is, dit kan zelfs enkele weken duren, maar zij wordt niet dekrijp, en niet aantrekkelijk voor de reuen. Dan kan het gebeuren dat de loopsheid stopt, en dan na enkele dagen, weken of zelfs maanden weer opnieuw begint, maar dit keer heftiger, waarbij de teef dan wel dekrijp wordt. De totale loopsheid periode kan dus wel eens ongeveer zes weken duren. Zelfs de dierenartsen staan vaak voor een raadsel, en hebben hier vaak nog nooit van gehoord. Ook kan het gebeuren dat de wolfhond pas loops wordt als zij al een jaar of drie oud is. Dit gebeurd vaak als de honden in een roedel gehouden worden, en de jongste teef laag in rangorde is. Waarom zou je dan loops worden, als rangonderste mag je eigenlijk toch niet gedekt worden tenslotte. Dit zijn tenslotte de roedelregels waar deze oerhond toch nog nauw aan verwant is. Verder kan de loopse teef wel het een en ander aan gedragsverandering laten zien. Ze wordt vaak dominanter, gaat op meerdere plaatsen urineren, met vaak zelfs de poot omhoog, net als de reu.
Ook de teef zet dan duidelijk haar geurvlaggen uit. En als er meerdere teven zijn ontstaan op deze momenten, als de baas niet duidelijk maakt wie de leiding heeft, de rangorde problemen. Als dit gebeurd is het niet makkelijk dit weer op te lossen. Menig wolfhonden eigenaar heeft een van zijn geliefde teven weg moeten doen omdat de dames elkaar niet meer kunnen verdragen.
Wolfhonden laten zich erg sterk leiden door hun instincten. Ze kunnen prima jagen, en gebruiken hiervoor al hun zintuigen. Zo kun je de wolfhond ineens strak zien staan in het veld, en met zijn kop zien draaien om het geluid dat van beneden komt goed te kunnen traceren, om dan ineens met vier poten tegelijk op een muis te of insect te springen. Maar het kan ook anders, je ziet ze inschatten of ze het konijn, de fazant, of zelfs het hert kunnen pakken. Er wordt geen energie verspilt als ze denken het niet te kunnen halen. Maar als ze de kans krijgen kunnen ze prima in groepsverband op een prooi jagen. Een prachtig gezicht, maar wel verboden! Laten we daar duidelijk in zijn. Zorg dat U wolfhond niet de kans krijgt.
Het opvoeden van een wolfhond tot een aangepaste huisgenoot gaat niet altijd even makkelijk. Hij of zij vraagt veel geduld en inzicht in de hondentaal van de baas. Zij vragen duidelijke, maar ook eerlijke begeleiding. Met hardheid bereik je niets bij een wolfhond. Dit geeft alleen maar onzekerheid en angst reacties. Dat is toch niet echt de bedoeling lijkt mij. Eigenlijk is de wolfhond heel erg slim, en dat moeten we in goede banen zien te leiden. Je bereikt het meeste met positieve beloning, en negeren van verkeerd gedrag. Door hem af te leiden kun je negatief gedrag vaak om laten slaan naar iets wat gewenst is. Als U niet in de buurt bent zorg dan dat de wolfhond op een veilige plaats is waar hij niets negatiefs kan uithalen. Zorg dat hij iets lekkers te kauwen heeft. Voorkomen is echt beter dan genezen.
Zoeken hier echt veiligheid in. En verlangen duidelijke leiding van hun baas. Daar is het een hond met een vleugje wolf voor.
Zijn ze in een groep bij elkaar (bijvoorbeeld op een wandeling) en is de rangorde bepaald, dan valt op hoe rustig en vriendelijk de dieren met elkaar omgaan, en wat een nauw contact ook de reuen met elkaar onderhouden. Vreemde honden moeten zich dan ook aanpassen, eerst wordt de rangorde bepaald bij nieuwkomers. Daarna gaan ze in goede harmonie samen verder.
Wolfhonden hebben een grote vrijheidsdrang. Tegen hun wil opgesloten zijn kunnen het ware uitbrekers worden. Ze kunnen prima klimmen, graven en dingen kapot bijten. De wolfhond moet dan ook van pup af aan goed begeleid worden in het alleen in een afgesloten ruimte vertoeven. Zoals alleen thuis blijven. In een bench of kennel wennen. Iedereen heeft tenslotte momenten dat hij zijn geliefde viervoeter niet om zich heen kan gebruiken. Iedereen heeft tenslotte toch zijn verplichtingen waar de hond niet bij kan zijn. Ook al hebben we het over boodschappen doen. Wordt dit niet goed aangeleerd, dan kan de wolfhond een ware ‘sloper’ worden. Vaak ontstaat dit gedrag uit angst. De wolfhond doet zijn slopende gedrag om zichzelf af te lijden als hij alleen gelaten wordt.
De meeste wolfhonden blaffen weinig tot niet. Hooguit laten ze in een alarm situatie een ‘woef’ horen. Wolven doen dit ook. Ze zijn dus wel waaks maar op een andere manier dan de normale hond. Ze hebben niet de aanvalsdrift. Ze waarschuwen alleen. Ze vinden het vaak erg irritant als ‘normale’ honden maar blijven blaffen, en vaak zien wij dat ze deze dan ook corrigeren om hun bek te houden. Ze brengen de roedel in gevaar in plaats van in veiligheid!
Wolfhonden hebben zeer scherpe zintuigen, en gebruiken deze ook allemaal. Ze reageren zeer sterk op indrukken, waar een normale hond iets zeer snel gewoon vindt heeft de wolfhond meer socialisatie nodig in de tegenwoordige drukke wereld. Dit wordt bereikt door de socialisatie zeer snel te laten beginnen. Zelfs zodra de oren en ogen open gaan kunnen we de pups al wennen aan ‘normale’ dagelijkse gebruiken zoals de radio, stofzuiger enz. Hier ligt voor de fokker een zeer belangrijke taak, want ontstaat er in het nest al achterstand in socialisatie, dan haal je dit met een wolfhond maar heel moeilijk in. Een goede sociale start is dus voor een wolfhond erg belangrijk.
De wolfhond is vaak ook erg gevoelig voor autorijden, en wordt snel wagenziek. Ook veel volwassen wolfhonden hebben hier last van. Hier geld ook weer een goed begin en begeleiding maakt veel uit.
Er zijn wolfhonden die van het begrip zindelijkheid een ander idee hebben. Vaak duurt het wat langer om de pup zindelijk te maken. Als je hier een half jaar voor uittrekt, is alle tijd dat het hiervoor met veel geduld en toewijding lukt mooi meegenomen. Verder wil het toch nog al eens gebeuren dat de wolfhond zijn geurvlag uitzet op momenten dat U dat absoluut niet kunt gebruiken. Zoals op visite gaan leuk moet zijn, maar met zo een schatje bij U, moet U rekening houden met een minder leuke gewoonte van de wolfhond, zijn poot oplichten, of gewoon een mooie drol neerleggen voor de visite.
Wolfhonden, vooral die in een groep gehouden worden, kennen partner trouw. De teven accepteren niet iedere reu als partner. Ook de reuen kunnen gebonden zijn aan een teef.
De wolfhond teven zijn over het algemeen maar een keer per jaar loops, maar dit kan zich dan opsplitsen in een zogenaamd ‘voorloopsheid’, gevolgd door de echte loopsheid. Dit houdt in dat men denkt dat de teef goed loops is, dit kan zelfs enkele weken duren, maar zij wordt niet dekrijp, en niet aantrekkelijk voor de reuen. Dan kan het gebeuren dat de loopsheid stopt, en dan na enkele dagen, weken of zelfs maanden weer opnieuw begint, maar dit keer heftiger, waarbij de teef dan wel dekrijp wordt. De totale loopsheid periode kan dus wel eens ongeveer zes weken duren. Zelfs de dierenartsen staan vaak voor een raadsel, en hebben hier vaak nog nooit van gehoord. Ook kan het gebeuren dat de wolfhond pas loops wordt als zij al een jaar of drie oud is. Dit gebeurd vaak als de honden in een roedel gehouden worden, en de jongste teef laag in rangorde is. Waarom zou je dan loops worden, als rangonderste mag je eigenlijk toch niet gedekt worden tenslotte. Dit zijn tenslotte de roedelregels waar deze oerhond toch nog nauw aan verwant is. Verder kan de loopse teef wel het een en ander aan gedragsverandering laten zien. Ze wordt vaak dominanter, gaat op meerdere plaatsen urineren, met vaak zelfs de poot omhoog, net als de reu.
Ook de teef zet dan duidelijk haar geurvlaggen uit. En als er meerdere teven zijn ontstaan op deze momenten, als de baas niet duidelijk maakt wie de leiding heeft, de rangorde problemen. Als dit gebeurd is het niet makkelijk dit weer op te lossen. Menig wolfhonden eigenaar heeft een van zijn geliefde teven weg moeten doen omdat de dames elkaar niet meer kunnen verdragen.
Wolfhonden laten zich erg sterk leiden door hun instincten. Ze kunnen prima jagen, en gebruiken hiervoor al hun zintuigen. Zo kun je de wolfhond ineens strak zien staan in het veld, en met zijn kop zien draaien om het geluid dat van beneden komt goed te kunnen traceren, om dan ineens met vier poten tegelijk op een muis te of insect te springen. Maar het kan ook anders, je ziet ze inschatten of ze het konijn, de fazant, of zelfs het hert kunnen pakken. Er wordt geen energie verspilt als ze denken het niet te kunnen halen. Maar als ze de kans krijgen kunnen ze prima in groepsverband op een prooi jagen. Een prachtig gezicht, maar wel verboden! Laten we daar duidelijk in zijn. Zorg dat U wolfhond niet de kans krijgt.
Het opvoeden van een wolfhond tot een aangepaste huisgenoot gaat niet altijd even makkelijk. Hij of zij vraagt veel geduld en inzicht in de hondentaal van de baas. Zij vragen duidelijke, maar ook eerlijke begeleiding. Met hardheid bereik je niets bij een wolfhond. Dit geeft alleen maar onzekerheid en angst reacties. Dat is toch niet echt de bedoeling lijkt mij. Eigenlijk is de wolfhond heel erg slim, en dat moeten we in goede banen zien te leiden. Je bereikt het meeste met positieve beloning, en negeren van verkeerd gedrag. Door hem af te leiden kun je negatief gedrag vaak om laten slaan naar iets wat gewenst is. Als U niet in de buurt bent zorg dan dat de wolfhond op een veilige plaats is waar hij niets negatiefs kan uithalen. Zorg dat hij iets lekkers te kauwen heeft. Voorkomen is echt beter dan genezen.
