In dit stukje zullen wij ons een beetje voor stellen, zodat iedereen een beetje weet wie wij zijn.
Wij zijn Conny en Walter Reek, en zijn van huis uit altijd al in het bezit geweest van honden.
Thuis had Walter ooit een bastaardje, en Conny altijd een dwergpoedel. Wij kregen verkering met elkaar op de leeftijd van 15 en 17 jaar oud. Dan hebben we het over 1979. In 1984 zijn wij getrouwd, en in Rozenburg gaan wonen.
In het dagelijkse leven is Walter werkzaam als proces operator in de vol continu dienst in het Botlek gebied bij Rotterdam. Zijn andere hobby’s buiten de honden zijn, Koi's, en een goed boek. Hij was voorzitter van de BSWV. Deze is ooit ontstaan via de Nederlandse Leendert Saarloos stichting. Deze stichting was actief in Nederland naast de Nederlandse vereniging. Echter deze vereniging had totaal geen zeggenschap. Toen is er een Belgische vereniging ontstaan door toedoen van mensen die in België veel inspanning hebben gedaan, en de nodige Saarlooswolfhond puppen hebben gefokt. Eenmaal deze vereniging een feit, is het ledenbestand van de Leendert Saarloos Stichting over gedaan naar de BSWV, en heeft de stichting zichzelf opgeheven. In 2009 heeft Walter besloten zijn voorzitterschap op te geven, het was genoeg geweest.
Conny is in het dagelijks leven werkzaam als verpleegkundige in de wijk, en heeft een praktijk als natuurgeneeskundig therapeut, behandeld hierin zowel mensen als dieren. Voor grotere dieren gaat ze op locatie. De interesse in het alternatieve circuit is er al jaren. Vele middelen uit het alternatieve circuit hebben ons de honden en katten, een betere gezondheid bezorgd. Voor meer info hier over, zie onze andere site.
Conny was vroeger actief als secretaresse in de Nederlandse Saarlooswolfhond stichting, ook beheerde zij daar de puppylijst/bemiddeling. Zij werd gevraagd of zij in dat bestuur wilde komen daar zij de toen nog bestaande cursus AKK= Algemene Kynologische Kennis had afgerond, en bezig was met de cursus E&B= exterieur en bewegingsleer ( de vervolgopleiding van de AKK cursus richting het keurmeester worden). In het begin jaren van de BSWV hebben wij de ontwikkelingen gevolgd vanaf de zijlijn. Conny heeft een aantal jaren in PRA commissie gezeten. Deze zorgt er voor, dat de honden jaarlijks gespiegeld kunnen worden door Gerlinde Janssens, een oogarts uit Antwerpen. Ook het fokbeleid was een grote uitdaging, waar zij zich mee bezig hield. In het kort komt het erop neer dat zij samen met een medebestuurslid alle lijnen uitspit op afwijkingen. En als iemand vroeg om met zijn teef te fokken advies gaf over de te gebruiken reu, en eventueel reserve reuen. Ook hield zij het bestand bij van de reuen die eventueel ingezet kunnen worden voor de fok. Gelukkig wordt er nu niet meer ontkend dat de Wolfhondjes ook ziektes hebben, en is hier meer openheid in. Een mooi resultaat van de inspanningen.
Als hobby’s heeft Conny, zwemmen, wandelen met de doggies, en een goed boek.
Beide hebben we een hobby die we proberen een keer per jaar uit te oefenen. En dat is heerlijk vakantie houden in een warm land. Om de nodige zon uren op te pikken, en heerlijk te snorkelen. Egypte is het land waar we ons beide toe aangetrokken voelen, het voelt als thuis komen.... We zijn daar inmiddels dan ook al 14 keer geweest. Het bezoeken van de stad Cairo, de pyramides, de musea van zowel Cairo als Luxor, de vele tempels langs de Nijl, de stad Luxor, het bevaren van de Nijl, het bezoeken van de plaatsen langs de Nijl, en de bevolking met hun cultuur hebben een grote indruk op ons gemaakt.
De Rode Zee met zijn unieke stranden, flora en fauna zijn voor ons een feest om te bekijken en heerlijk te snorkelen. Het zwemmen met dolfijnen en schildpadden is met geen pen te beschrijven wat dat met je doet. We hopen dat we dit ondanks alles moeilijkheden die zich daar ontwikkeld hebben toch te kunnen blijven gaan naar dit unieke land.
In 1993 zijn wij verhuisd naar Melissant, een dorp op Goeree-Overflakkee, een Zuid-Hollands eiland, net boven de provincie Zeeland. De reden was dat we een vrijstaand huisje wilde met meer ruimte voor de honden, maar ook dat de buurt geen last van ons had, met al onze beestjes.
We wonen hier inmiddels al weer meer dan 24 jaar, en hebben ons huisje twee keer rigoureus verbouwd en zodoende binnen de nodige ruimte erbij. Nu moet de tuin nog goed aangepakt worden. Stukje bij beetje.
Hier onder de beschrijving van onze viervoeters, van de eerste tot de laatste!
Wij zijn Conny en Walter Reek, en zijn van huis uit altijd al in het bezit geweest van honden.
Thuis had Walter ooit een bastaardje, en Conny altijd een dwergpoedel. Wij kregen verkering met elkaar op de leeftijd van 15 en 17 jaar oud. Dan hebben we het over 1979. In 1984 zijn wij getrouwd, en in Rozenburg gaan wonen.
In het dagelijkse leven is Walter werkzaam als proces operator in de vol continu dienst in het Botlek gebied bij Rotterdam. Zijn andere hobby’s buiten de honden zijn, Koi's, en een goed boek. Hij was voorzitter van de BSWV. Deze is ooit ontstaan via de Nederlandse Leendert Saarloos stichting. Deze stichting was actief in Nederland naast de Nederlandse vereniging. Echter deze vereniging had totaal geen zeggenschap. Toen is er een Belgische vereniging ontstaan door toedoen van mensen die in België veel inspanning hebben gedaan, en de nodige Saarlooswolfhond puppen hebben gefokt. Eenmaal deze vereniging een feit, is het ledenbestand van de Leendert Saarloos Stichting over gedaan naar de BSWV, en heeft de stichting zichzelf opgeheven. In 2009 heeft Walter besloten zijn voorzitterschap op te geven, het was genoeg geweest.
Conny is in het dagelijks leven werkzaam als verpleegkundige in de wijk, en heeft een praktijk als natuurgeneeskundig therapeut, behandeld hierin zowel mensen als dieren. Voor grotere dieren gaat ze op locatie. De interesse in het alternatieve circuit is er al jaren. Vele middelen uit het alternatieve circuit hebben ons de honden en katten, een betere gezondheid bezorgd. Voor meer info hier over, zie onze andere site.
Conny was vroeger actief als secretaresse in de Nederlandse Saarlooswolfhond stichting, ook beheerde zij daar de puppylijst/bemiddeling. Zij werd gevraagd of zij in dat bestuur wilde komen daar zij de toen nog bestaande cursus AKK= Algemene Kynologische Kennis had afgerond, en bezig was met de cursus E&B= exterieur en bewegingsleer ( de vervolgopleiding van de AKK cursus richting het keurmeester worden). In het begin jaren van de BSWV hebben wij de ontwikkelingen gevolgd vanaf de zijlijn. Conny heeft een aantal jaren in PRA commissie gezeten. Deze zorgt er voor, dat de honden jaarlijks gespiegeld kunnen worden door Gerlinde Janssens, een oogarts uit Antwerpen. Ook het fokbeleid was een grote uitdaging, waar zij zich mee bezig hield. In het kort komt het erop neer dat zij samen met een medebestuurslid alle lijnen uitspit op afwijkingen. En als iemand vroeg om met zijn teef te fokken advies gaf over de te gebruiken reu, en eventueel reserve reuen. Ook hield zij het bestand bij van de reuen die eventueel ingezet kunnen worden voor de fok. Gelukkig wordt er nu niet meer ontkend dat de Wolfhondjes ook ziektes hebben, en is hier meer openheid in. Een mooi resultaat van de inspanningen.
Als hobby’s heeft Conny, zwemmen, wandelen met de doggies, en een goed boek.
Beide hebben we een hobby die we proberen een keer per jaar uit te oefenen. En dat is heerlijk vakantie houden in een warm land. Om de nodige zon uren op te pikken, en heerlijk te snorkelen. Egypte is het land waar we ons beide toe aangetrokken voelen, het voelt als thuis komen.... We zijn daar inmiddels dan ook al 14 keer geweest. Het bezoeken van de stad Cairo, de pyramides, de musea van zowel Cairo als Luxor, de vele tempels langs de Nijl, de stad Luxor, het bevaren van de Nijl, het bezoeken van de plaatsen langs de Nijl, en de bevolking met hun cultuur hebben een grote indruk op ons gemaakt.
De Rode Zee met zijn unieke stranden, flora en fauna zijn voor ons een feest om te bekijken en heerlijk te snorkelen. Het zwemmen met dolfijnen en schildpadden is met geen pen te beschrijven wat dat met je doet. We hopen dat we dit ondanks alles moeilijkheden die zich daar ontwikkeld hebben toch te kunnen blijven gaan naar dit unieke land.
In 1993 zijn wij verhuisd naar Melissant, een dorp op Goeree-Overflakkee, een Zuid-Hollands eiland, net boven de provincie Zeeland. De reden was dat we een vrijstaand huisje wilde met meer ruimte voor de honden, maar ook dat de buurt geen last van ons had, met al onze beestjes.
We wonen hier inmiddels al weer meer dan 24 jaar, en hebben ons huisje twee keer rigoureus verbouwd en zodoende binnen de nodige ruimte erbij. Nu moet de tuin nog goed aangepakt worden. Stukje bij beetje.
Hier onder de beschrijving van onze viervoeters, van de eerste tot de laatste!
Onze eerste honden dame die wij samen hadden, was de bij de oude bekenden zeker in herinnering zijnde, de beroemde Boeffie. Een bastaard die super kon werken. We hebben met haar van alles gedaan, behendigheid, flyball, reddingswerk. Hier was ze heel goed in, maar het punt was dat de baas, (Conny) die haar moest begeleiden last heeft van dieptevrees. Wat tijdens de cursus op puin resulteerde in een verstarde baas bovenop een puinberg, met een hondje dat er omheen en op en af rende. Met zo een blik van: Wat doe je daar nu baas. Kom van dat dak af! Het speuren was dus wel wat voor de hond, maar voor de baas? Echter haar neus was prima! Ze heeft het gepresteerd om twee keer een vermiste teckel van een vriendin op te sporen. De hele jachtschool die al geprobeerd had het spoor te vinden kreeg het niet voor elkaar. Maar zij liep meteen het spoor uit richting de maas. De teckel bleek aan de overkant in het riet te zitten. De tweede poging voor nog een weggelopen teckel van dezelfde vriendin, gaf hetzelfde resultaat. Echter de afloop was minder leuk. Het teckeltje bleek verdronken te zijn. Onze Boeffie is dertien jaar geworden. Op haar verjaardag is ze overleden aan een hartaanval. Zij was al enkele jaren stokdoof, maar nog steeds een superkarakter. Ook aan haar doofheid wist ze zich prima aan te passen.
Onze tweede viervoeter was Dunja van Valkenhorst een Gordon Setter, het maatje van Boeffie, ze scheelde maar een jaar. Maar qua karakter een hemelsbreed verschil. Dunja was een vrolijke hond, die in huis prima luisterde, maar buiten? Daar ging zij haar neus achterna. Menig maal kregen wij ruzie omdat het geduld op was om op de hond te wachten. Walter melde dan steevast: Ik ga, die rothond bekijkt het maar. Maar we bleven toch trouw op haar wachten. Uiteindelijk kwam ze aan lopen met een lage houding en kwispelende staart. Ik weet dat ik fout ben baas, geef mij niet op m’n kop! Ze kon zo mooi de rustgevende signalen laten zien.... Ik moest eerst de boel hier regelen, en nu is het hier in orde! Zodat ik weer met jullie verder mee kan. En zo ging het dan ook. Hond in de auto, al ronkend op de achterbank. Wij voorin, met de stoom uit onze oren haar vertellen hoe braaf ze was om terug te komen! Toch heeft zij het gepresteerd om aan de apporteer jachtproeven van de KNJV mee te doen. De B proeven deed ze prima, echter voor de C proeven? Bekijk het maar baas. Ik ga d’r vandoor ajuus! Veel te makkelijk, mij vooruit sturen, en er ligt niets!!! En na 50 meter terug komen??? Volgen, zo een stom achtje, doe het zelf. Laat mij verloren apport doen in het bos, of over diep water, maar niet van die domme dingen waar je al lang het nut niet meer van inziet. Haar hele leven bleef ze apporteren, ook hazen en vogels die alleen nog maar bestonden uit bot en misschien nog een stukje vel. We hebben wat van haar te eten aangeboden gekregen. Maar, niet netjes en zacht in de bek, maar opgooien en voorkauwen. Vanaf dat ze ongeveer 10 jaar was kreeg ze last van apneu. Je dacht: Ze is dood, ze haalt geen adem, en wat doe je dan, je hond aanstoten, en ja hoor, beledigd en ademhalen. Dunja is de hond die tot nu toe het oudste bij ons is geworden, zij is overleden met 14 jaar. Ze gaf aan dat het voor haar niet meer hoefde, niet meer mee willen, stilletjes in een hoekje kruipen, ze was gewoon versleten.
Nikita Ilyana Zwart van Helmond roepnaam Ilse, was onze derde hond. Zij mocht echter maar 21 maanden worden. Een schat van een hond die prima show kwaliteiten had. Ook zij heeft een speurcursus gevolgd, samen met Walter. Echter door zijn werkzaamheden was speuren en werken niet te combineren. Zij kreeg echter parvo, niet omdat ze niet geënt was, maar omdat ze daar te weinig weerstand tegen had, de entingen waren niet aangeslagen. Dit bleek bij navraag meer voor te komen, en we zijn hier nog steeds huiverig voor. Het is vreselijk om op die manier binnen een dag je hond te verliezen. Als we er aan denken, dan horen we haar nog gillen van de pijn. Terwijl het al zo lang geleden is. Dat vergeet je echter nooit. Daarom zijn we nu zo blij dat je de honden kunt laten tetteren om te weten of ze antistoffen hebben. Zij werd jeugdwinster in 1989. En behaalde een tweede prijs in de open klasse bij de wereld dogshow 1990 in Brussel. Je eerste Saarlooswolfhond vergeet je nooit, dat trouwe, lieve, ondeugende karakter waar je mee om moet/mogen leren gaan. Fantastisch leermeesters zijn het.
Ondanks dat Ilse jong overleden is, wilde we weer een wolfhond. Tirza, wolfsgrauw (Otissa Siegi of Male Kuryak). Een heel lieve, stabiele dame, die als wij gewild hadden een carrière als blinde geleidehond zou gaan maken. Maar wij konden echt geen afstand van haar doen. Zij is moeder geworden van drie nestjes. Zij is nu over/overgrootmoeder. Zij was een hele stabiele hond die absoluut nergens bang van was. In onze hondenroedel was zij een superleidster. Ze is met ons echter nooit de strijd aan gegaan. Ze wist precies haar plaats. Super sociaal. Haar enige manco was dat ze helemaal gek was van…. eten! (net als zoveel honden). Dit resulteerde wel eens in het jatten van ijsjes van kleine kinderen. Maar zelfs tijdens de vakantie in Zuid-Frankrijk jatte ze de kip van iemand zijn bord. Probeer dan maar eens in je koeterwaals Frans uit te leggen dat het je spijt enz. schaamrood op je wangen. En een hond die niet eens kauwde! Het was gewoon weg! Nu een leuke herinnering, maar toen? Tirza is 13 ½ jaar geworden, en heeft in totaal 12 kinderen gekregen. Zij was de eerste Saarlooswolfhond die officieel showkampioen werd in Monaco. Een geweldige ervaring om mee te mogen maken. Op haar oude dag was ze echt nog steeds de stabiele factor in de roedel. Wat hadden we het moeilijk om afscheid van haar te moeten nemen toen ze 13 en een half was. Haar nieren gingen het begeven, daarbij had ze een tumor in haar keel, die zo groot was als een pingpong bal. Op zo'n moment vinden wij moet je, je verstand gebruiken en het beste doen voor deze trotse dame, en dat is haar vredig in laten slapen, en zo is het gebeurd.
De oudste eerst geborene (03-1984)is Ilco Ingolf Zwart van Helmond, bosbruine reu, bij ons gekomen op de leeftijd van 9 ½ jaar omdat zijn baasje niet meer voor hem kon zorgen in verband met ziekte. Toen hij bij ons kwam had hij de nodige tijd in een pension door gebracht. Hij had daar verlatingsangst opgelopen. Dit resulteerde er in dat we niet naar de brievenbus die bij ons buiten boven aan de dijk staat konden lopen. We hebben hem een jaar lang zodra we weg waren moeten opsluiten in de kennel. Hij reageerde met complete paniek! Door hem langzaam aan te trainen met voer enz. heeft het een jaar geduurd voordat hij weer voldoende vertrouwen had, en weer gewoon in huis kon blijven als wij weg moesten. Toch was hij verder een heel stabiele reu die alles in de gaten hield, en een super leider voor onze Jaga die nog maar 5 weken oud was toen hij bij ons in huis kwam. Als wij thuis waren en hij was buiten, dan hield hij alles in de gaten vanaf zijn uitkijk plaats. Hij reageerde op vreemden erg rustig. Eigenlijk negeerde hij de mensen, zodra ze binnen waren, werden ze echter heel dominant begroet door hem. Dan veegde hij met zijn bek langs de mensen hun benen, of legde zijn kop op schoot. Op die manier wist hij zijn geur prima af te zetten. Er was echter een persoon waar hij niet mee door een deur kon. Dat is het vermelden meer dan waard! Wij hadden een vriend die eigenlijk een beetje bang was. Hij was echter een kleerkast van een vent met een kale kop. Je gaat zo een blokje om bij zo’n uiterlijk. Deze vriend deed altijd richting Ilco zijn hoofd naar beneden, en zij woef tegen Ilco. Deze ging dan op het veld meters van het huis staan, en was weg. Echter toen hij een jaar lang gepest was door deze vriend, greep hij zijn kans......
De vriend kwam wat spullen lenen, en had zijn handen vol, wilde vertrekken, en had geen erg in Ilco. Ilco in hem des te meer! Deze kwam met een noodgang van het veld aangerend. En voordat iemand het ook maar in de gaten had beet hij onze vriend in zijn kont. Hij kwam echt met zijn bek open en gericht op hem af.
Voordat deze vriend het door had dat hij gigantisch in zijn achterste gebeten was, stond Ilco al te smilen op het veld! De vriend bleef daarna maar volhouden dat we een rothond hadden. Maar zijn vrouw en wij hadden hem het hele jaar gewaarschuwd. Dus hij hoefde niet te klagen dat hij een week niet kon zitten. Hij heeft Ilco nooit meer gepest! Diep respect had hij vanaf toen voor onze bruine kerel. Deze mooie schat is 12 ½ jaar geworden. Hij is overleden aan bot kanker die ontstaan was in zijn kaak.
De vriend kwam wat spullen lenen, en had zijn handen vol, wilde vertrekken, en had geen erg in Ilco. Ilco in hem des te meer! Deze kwam met een noodgang van het veld aangerend. En voordat iemand het ook maar in de gaten had beet hij onze vriend in zijn kont. Hij kwam echt met zijn bek open en gericht op hem af.
Voordat deze vriend het door had dat hij gigantisch in zijn achterste gebeten was, stond Ilco al te smilen op het veld! De vriend bleef daarna maar volhouden dat we een rothond hadden. Maar zijn vrouw en wij hadden hem het hele jaar gewaarschuwd. Dus hij hoefde niet te klagen dat hij een week niet kon zitten. Hij heeft Ilco nooit meer gepest! Diep respect had hij vanaf toen voor onze bruine kerel. Deze mooie schat is 12 ½ jaar geworden. Hij is overleden aan bot kanker die ontstaan was in zijn kaak.
We zijn nu aangeland bij, Gismo, wolfsgrauw, (Peridot van Etersi’s Hof) een vrolijke dame die iedereen inpakte, als er maar geaaid werd! Ook zij is moeder geworden van drie nesten, totaal 20 pups. Maar zij bracht ook de P.R.A. samen met de vader van de pups naar voren. Ja, als fokker kun je de natuur niet dwingen, het overkomt je..... Maar ze is er voor ons niet minder om. Zij was in tegenstelling tot Tirza onderdanig, erg vrolijken, maar, absoluut niet schuw. Het onderdanige was tegenover andere honden, niet tegenover mensen. Van iedereen wilde ze aandacht om maar geaaid te worden. met haar gingen we ook naar shows, het was niet haar favoriete bezigheid. Toch heeft zij in San Remo in Italië een CAC gewonnen, werd beste van het ras in 1993. Wat er echter daar om ons heen gebeurde is het vermelden waard. Er liepen namelijk op deze show mensen rond die niet te vertrouwen waren. Er was iemand die Gismo wilde ruilen voor een Perzische kat. Dan konden we ’s avonds naar haar toe komen om de kat en nog extra geld op te halen. We werden gewaarschuwd dat er honden gestolen werden. De benches stonden daar hoog van de grond, en het was een buiten show. Gelukkig waren we met vrienden, totaal met zijn vijven. We hebben heel de dag de benches moeten bewaken met de honden erin! Niet normaal, wat een toestand! Maar het was duidelijk, we werden in de gaten gehouden! Hoogst waarschijnlijk waren we met minder honden naar huis gegaan als we niet waren gewaarschuwd.
Gismo is uiteindelijk 13 jaar geworden. Zij was altijd de vrolijkheid zelve, maar gaf op een gegeven dag aan dat ze niet meer kon. Dan kun je als baas alleen maar haar helpen, en haar laten gaan.
Haar hartje was totaal versleten. De lol die we echter van haar herinnering hebben is een fameuze, onze onderdanige, vrolijke...konten nipper.
Gismo is uiteindelijk 13 jaar geworden. Zij was altijd de vrolijkheid zelve, maar gaf op een gegeven dag aan dat ze niet meer kon. Dan kun je als baas alleen maar haar helpen, en haar laten gaan.
Haar hartje was totaal versleten. De lol die we echter van haar herinnering hebben is een fameuze, onze onderdanige, vrolijke...konten nipper.
In 1992 toch een nieuwe Gordon setter in huize Reek! Fabra Suka Sunsation van Huize Setrio, oftewel Garou liet van zich spreken! Letterlijk! Een schat van een Gordon setter die alles met luide stem aankondigde. Als ze het naar haar zin had kon iedereen dat horen. De buren noemden haar dan ook juffrouw Lady. Ze liet dan een dubbele vrolijke blaf horen, die wat van het huilen van een wolf weg had, waar iedereen van mee kon genieten. Met Garou, en trouwens ook Gismo en Tirza en Jaga hebben we obedience training gedaan, en in een demonstratie groep gezeten. We deden dan allerlei leuke oefeningen op een programma, en gaven dan optredens. De leukste was in de hal van een bejaardentehuis, deze mensen waren zo enthousiast, dat de honden zich echt gingen uitsloven. Ze moesten door hoepels springen, maar ook tussen de mensen hun benen door lopen. Dit heeft ons nog een leuk voorval opgeleverd toen Garou meeging naar Frankrijk op vakantie, Garou was toen al 10 jaar oud. De twee jonge Saarloos dames die ons in deze vakantie vergezelden en zich de hele vakantie aan het verstoppen waren, dat was minder leuk, Garou had daar echter geen zin in, en was overal voor in.
Tegenover ons stonden mensen met, (sorry dat ik het zeg), van die betweterige kinderen en irritante moeder, die zelf ook een hond bij zich hadden. Heel de dag waren ze tegen die hond aan het schreeuwen met de hele familie. Heel de dag moest die hond een tennisbal apporteren voor onze neus langs, terwijl het vaak tegen de 30 graden was. Na een paar dagen de kat uit de boom gekeken te hebben, vonden de kinderen dat Garou ook maar naar hen moest gaan luisteren. Dat hebben ze geweten! Wij hebben de kinderen zo ver gekregen dat ze op een rijtje gingen staan met de benen wijd. Een kunstje dat Garou nog precies kende. Dus toen ik het commando door gaf, ging Garou met een rotgang tussen alle benen door, hi,hi,hi. De kinderen wilde niet meer met haar gaan sollen, ze hadden het meteen gehad met haar! En waarom? Nu, Garou had een flinke zweep setter staart, en daar zwiepte ze flink mee. Zeker wanneer ze het naar haar zin had! Zodoende had ze alle benen van de kinderen toch wel aardig geraakt! De kinderen maakte al mopperend dat ze weg kwamen, Garou wilde te graag spelen, en dat deed pijn! Probleem opgelost! Garou is twee keer moeder geworden in haar leven, een erg leuke tijd! In 1994 had ze een nest van 9, en in 1996 10 pups. Op een leeftijd van goed 13 jaar moesten we afscheid van haar nemen, haar hart was totaal op. De dag voor haar overlijden zijn we naar Murron (zie hier beneden) haar nestje gaan kijken, Garou was op dat moment nog onze enige Gordon Setter. We kwamen in de avond thuis, werden uitgebreid door Garou besnuffeld en ze kreeg een blik van: Het is goed, jullie krijgen een nieuwe Gordon Setter. Een uur later viel ze neer, had een collaps. We schrokken ons rot! De volgende dag de dierenarts opgebeld, ik, Conny kon komen, Walter was werken. En dan sta je daar, en zegt de arts: Dat die hond nog rondloopt? Ze is totaal op, het enige wat ik voor haar kan doen is haar laten inslapen. Tja, en dan sta je daar alleen, en heb je geen keuze. Wat heb ik mijn tranen laten gaan onderweg naar huis, nog een flinke pluk haar van haar afgeknipt en dat was het dan. We vergeten onze vriendin nooit!
Tegenover ons stonden mensen met, (sorry dat ik het zeg), van die betweterige kinderen en irritante moeder, die zelf ook een hond bij zich hadden. Heel de dag waren ze tegen die hond aan het schreeuwen met de hele familie. Heel de dag moest die hond een tennisbal apporteren voor onze neus langs, terwijl het vaak tegen de 30 graden was. Na een paar dagen de kat uit de boom gekeken te hebben, vonden de kinderen dat Garou ook maar naar hen moest gaan luisteren. Dat hebben ze geweten! Wij hebben de kinderen zo ver gekregen dat ze op een rijtje gingen staan met de benen wijd. Een kunstje dat Garou nog precies kende. Dus toen ik het commando door gaf, ging Garou met een rotgang tussen alle benen door, hi,hi,hi. De kinderen wilde niet meer met haar gaan sollen, ze hadden het meteen gehad met haar! En waarom? Nu, Garou had een flinke zweep setter staart, en daar zwiepte ze flink mee. Zeker wanneer ze het naar haar zin had! Zodoende had ze alle benen van de kinderen toch wel aardig geraakt! De kinderen maakte al mopperend dat ze weg kwamen, Garou wilde te graag spelen, en dat deed pijn! Probleem opgelost! Garou is twee keer moeder geworden in haar leven, een erg leuke tijd! In 1994 had ze een nest van 9, en in 1996 10 pups. Op een leeftijd van goed 13 jaar moesten we afscheid van haar nemen, haar hart was totaal op. De dag voor haar overlijden zijn we naar Murron (zie hier beneden) haar nestje gaan kijken, Garou was op dat moment nog onze enige Gordon Setter. We kwamen in de avond thuis, werden uitgebreid door Garou besnuffeld en ze kreeg een blik van: Het is goed, jullie krijgen een nieuwe Gordon Setter. Een uur later viel ze neer, had een collaps. We schrokken ons rot! De volgende dag de dierenarts opgebeld, ik, Conny kon komen, Walter was werken. En dan sta je daar, en zegt de arts: Dat die hond nog rondloopt? Ze is totaal op, het enige wat ik voor haar kan doen is haar laten inslapen. Tja, en dan sta je daar alleen, en heb je geen keuze. Wat heb ik mijn tranen laten gaan onderweg naar huis, nog een flinke pluk haar van haar afgeknipt en dat was het dan. We vergeten onze vriendin nooit!
Jaga, wolfsgrauw, (Aquarius Avjaga v.h. Callandshof). Onze eerste zelfgefokte pup. Hij was maar alleen, maar wat een beer van een hond. Letterlijk gigantisch qua formaat, met het karakter van een knuffeltje. Hij werd door Ilco opgevoed als de stabiele, subtiele leider die hij jarenlang geweest is. Hij heeft zich nooit ergens druk over gemaakt. Hij keek gewoon, en de rust keerde weer. Tegenover ons was hij echt super! Kinderen vond hij het einde. Zo een karakter hopen we nog eens terug te krijgen. Maar we weten allemaal dat, dat een droom is. Toen er later nog drie reuen bij ons bij kwamen is hij altijd de ultieme leider gebleven. Hij vocht zeldzaam, zijn subtiele lichaamstaal en rustgevende signalen waren vaak genoeg. Maar mocht het tot een confrontatie komen, hij won altijd! Hij kon dan ook zijn gewicht in de strijd gooien! Hij woog 45 kilo schoon aan de haak. schofthoogte 75 cm. Als hij bij je kwam was hij niet bepaald zachtzinnig, nee hij liet zich gewoon boven op je vallen. Als hij vond dat je buiten tijdens het wandelen op moest schieten, als je wat lang aan het dralen of kletsen was, dan legde hij zijn kop vertikaal tegen je aan, en begon zachtjes te zeuren/piepen. Oortjes inde onderdanige stand, ogen tot spleetjes. Dan wisten we hoe laat het was. Hij wilde door! Maar laat dan met zo een lieve kop tegen je aan je leiderschap maar eens gelden? Tijdens een vakantie in Zuid-Frankrijk heeft hij het samen met Tirza en Gismo bijna voor elkaar gekregen om een vrouw de haven in te laten springen. We hebben het dan over 1995 in Cap Agde. ‘S avonds gingen wij heerlijk over de boulevard met onze wolfhondjes. Bij een opstopping waar een schilder stond was er nog een ruimte van een meter tussen haven en mensen. Wij liepen op ons gemak achter deze mensen door, toen kwam er van de andere kant een dame in gedachte op ons af lopen. Op een meter afstand had ze de wolfhondjes door! En ze wilde zo het water in springen puur van de schrik! Jaga kwispelde tegen haar, en liet zijn rust signalen zien, draaide zich mooi af, dat deed haar zich bedenken! Gelukkig! Maar ze ging in zijn achteruit zodat wij konden passeren. Hij is goed twaalf geworden, de superschat. Hij is overleden, omdat zijn nieren er mee stopten.
Fergie ( Black Velvet Magic v.h. Callandshof) was de volgende in de rij, een dochter van Garou.
Een schat van een hond, maar gek en dan bedoel ik, wat een energie!
Deze presteerde het om van het veld in de tuin te komen spurten, in de vensterbank te springen, en dan meteen weer terug te rennen. De vensterbank was gewoon een schuin steentje breed hoor!
Minder leuk was het voor haar en voor ons, dat ze toen ze negen maanden was tijdens het zwemmen met haar poot in een rattenklem vast kwam te zitten. We hebben een hond nog nooit zo hard horen gillen! Echt door merg en been ging het. Ze heeft zo hard getrokken om weer los te komen dat ze haar kniebanden gescheurd had. Dit is echt vreselijk met zo’n jonge hond. Gelukkig is het allemaal goed gekomen. Fergie was een fijne hond om obedience mee te doen. Ze had echt de will to please. Het is zo fantastisch om een hond aan een puplijntje overal mee naartoe te kunnen nemen, die zo goed was in conflicten vermijden en lichaamstaal had, gewoon een feest. Ze is moeder geworden van een nestje met twaalf puppen in 1998.
Helaas is zij veel te vroeg overleden aan kanker, we hebben haar bijna acht jaar bij ons mogen hebben. We missen onze acrobaat, en obedience dame.
Een schat van een hond, maar gek en dan bedoel ik, wat een energie!
Deze presteerde het om van het veld in de tuin te komen spurten, in de vensterbank te springen, en dan meteen weer terug te rennen. De vensterbank was gewoon een schuin steentje breed hoor!
Minder leuk was het voor haar en voor ons, dat ze toen ze negen maanden was tijdens het zwemmen met haar poot in een rattenklem vast kwam te zitten. We hebben een hond nog nooit zo hard horen gillen! Echt door merg en been ging het. Ze heeft zo hard getrokken om weer los te komen dat ze haar kniebanden gescheurd had. Dit is echt vreselijk met zo’n jonge hond. Gelukkig is het allemaal goed gekomen. Fergie was een fijne hond om obedience mee te doen. Ze had echt de will to please. Het is zo fantastisch om een hond aan een puplijntje overal mee naartoe te kunnen nemen, die zo goed was in conflicten vermijden en lichaamstaal had, gewoon een feest. Ze is moeder geworden van een nestje met twaalf puppen in 1998.
Helaas is zij veel te vroeg overleden aan kanker, we hebben haar bijna acht jaar bij ons mogen hebben. We missen onze acrobaat, en obedience dame.
Chester ( Black Chakka v.h. Callandshof) haar volle broer is bij ons terug gekomen toen hij anderhalf was. Hij heette eerst Chakka, maar hebben hem omgedoopt tot Chester. Chester had in die korte tijd al twee bazen gehad, en we besloten hem te houden. Een beer van een Setter, met het karakter van een schoothondje. Daar zat nu werkelijk geen kwaad in. Hij was gek op tennis ballen, en daar kon hij zich uren mee vermaken. Zeker als hij dan ook nog kon zwemmen,mmmm. Het paradijs voor hem.
Chester was een super kindervriend, ze mochten zelfs aan zijn staart gaan hangen! Wij vonden dat niet goed, maar hij wel, als hij maar aandacht kreeg. Ook kon hij er van genieten om samen met ons langs het strand te struinen, en dan de golven in te springen, zeker als wij dan nog mee gingen het water in, super gewoon. In ieder geval alles wat we deden, daar zag Chester de lol van in. Als hij maar kon meedoen! Helaas kreeg Chester net als zijn zus ook kanker en moesten we hem op een leeftijd van bijna 10 jaar laten inslapen, omdat hij van de pijn niet meer kon lopen. Tot het laatste toe genoot hij van het leven, en wij van hem. In de laatste weken van zijn leven waren wij juist ons huis aan het verbouwen en woonden toen tijdelijk in het centrum van Nieuwe-Tonge, ondanks zijn pijn en moeilijke gang vond hij het fantastisch. We hadden namelijk buren met een groot gezin, en 4 keer per dag kwamen alle kinderen die naar school gingen langs ons huis. Op die momenten moest hij naar buiten, ging voor het hek zitten en bedelde om aandacht, die hij dan ook volop kreeg. Wat waren de kinderen samen met ons verdrietig, dat we onze knuffelbeer moesten laten gaan.
Chester was een super kindervriend, ze mochten zelfs aan zijn staart gaan hangen! Wij vonden dat niet goed, maar hij wel, als hij maar aandacht kreeg. Ook kon hij er van genieten om samen met ons langs het strand te struinen, en dan de golven in te springen, zeker als wij dan nog mee gingen het water in, super gewoon. In ieder geval alles wat we deden, daar zag Chester de lol van in. Als hij maar kon meedoen! Helaas kreeg Chester net als zijn zus ook kanker en moesten we hem op een leeftijd van bijna 10 jaar laten inslapen, omdat hij van de pijn niet meer kon lopen. Tot het laatste toe genoot hij van het leven, en wij van hem. In de laatste weken van zijn leven waren wij juist ons huis aan het verbouwen en woonden toen tijdelijk in het centrum van Nieuwe-Tonge, ondanks zijn pijn en moeilijke gang vond hij het fantastisch. We hadden namelijk buren met een groot gezin, en 4 keer per dag kwamen alle kinderen die naar school gingen langs ons huis. Op die momenten moest hij naar buiten, ging voor het hek zitten en bedelde om aandacht, die hij dan ook volop kreeg. Wat waren de kinderen samen met ons verdrietig, dat we onze knuffelbeer moesten laten gaan.
Conan. Vrijwel meteen toen Chester bij ons terug kwam, werd Conan (Chi’s Crony Conan v.h. Callandshof) geboren. Uit het tweede nestje van Garou. Een flinke reu met een heel standvastig karakter. Conan was een actieve hond die het geweldig vond om te spelen en te rennen. Helaas hebben wij moeten besluiten om hem met drie jaar weg te doen. Conan was echt een hond die er niets aan vond om met andere honden te zijn. Hij wilde liever alleen zijn, en met de baas op onderzoek uit gaan. Dit uitte zich ook in onverwachte vechtpartijen met Chester, Conan kon helemaal door het lint gaan als er een hond alleen maar langs hem liep als hij ergens mee bezig was, en niet gestoord wilde worden. Dit heeft ons doen besluiten om een nieuw thuis voor hem te vinden. Dit is gelukt. Hij heeft vijf jaar bij een ander gezin gewoond, en was daar echt op zijn plaats. Dagelijks had hij de aandacht, en werd er van alles met hem ondernomen. Helaas is zijn baas overleden en kwam hij op acht jarige leeftijd weer bij ons terug. Toch kon hij zich nog steeds niet aanpassen in de roedel. Gelukkig heeft een ander gezin hem liefdevol opgenomen, en heeft hij daar zijn laatste jaren in zijn eigen mandje en met veel Aktie kunnen beleven. Zo zie je maar, het loopt niet altijd zoals wij zouden willen, maar voor hem was dit het beste. Conan is overleden op 10 jarige leeftijd aan hartfalen.
Youckon, (Dayhio Damasceno v.h. Callandshof) is de volgende die ons huis komt bevolken, het eerste nestje van Gismo gaf zeven reuen. Hij was degene die daarvan hier bij ons bleef. Een dondersteen eerste klas die altijd een smile op zijn bek had. Hij was echt terughoudend voor vreemden, maar voor ons? Nee echt niet. Van zijn dekens maakte hij altijd en eeuwig puzzelstukjes. En op het strand moest hij altijd die kiters, die met een rotgang voorbij komen inhalen. De bestuurders de stuipen op het lijf jagen. Ook hij had flink last van het postbode complex. Vooral zware motoren vond hij geweldig om ‘weg’ te jagen. Als hij dat dan voor ‘elkaar’ had kwam hij altijd smilend terug. Als hij had gekund, dan had hij zichzelf op de borst geslagen, de patser. Voordat bekend werd dat twee van zijn broers PRA hadden heeft hij zich laten gelden. Hij is samen met Tirza vader geworden van drie dochters. Deze dames zijn vrij van deze ziekte gebleven, echter niet van degeneratieve myelopathie helaas... Youckon kon je op zo een irritante manier duidelijk maken dat hij aandacht wilde. En als je dan boos werd, kwam hij gewoon toch terug. Voor hem was op zijn kop krijgen ook aandacht. We hadden dus afgesproken hem te negeren als hij weer eens kwam slijmen. Nu, dat hebben we geweten! Hij kon echt super in je gezicht gaan staan hijgen, gewoon bovenop je klimmen! Zich dan boven op je laten vallen, op zijn rug op je schoot gaan liggen. Met zijn kop boven die van ons uit, het was gewoon lachwekkend wat hij uithaalde om maar aandacht te krijgen! Maar lachen, dat mochten we ook niet! Het heeft even geduurd voordat deze methode zijn vruchten af wierp, maar het lukte! Uiteindelijk gaf hij het op, en ging op onze voeten liggen! Wat hebben we hem geprezen de........ Maar gelukkig wist hij toen dat hij wel eens te ver ging. Youckon heeft ons verlaten toen hij net negen jaar was. Hij werd getroffen door de erfelijke ziekte degeneratieve myelopathie. De clown wordt nog steeds gemist.
Ciranoush, ( En-Yaro Ciranoush v.h. Callandshof) is de halfzus van Youckon.
Wij hebben altijd gezegd dat zij ADHD had. Een hond vol energie, maar ook werklust. Een groot plezier om mee te werken en te wandelen. Echter kon zij ook een gevaar zijn voor zichzelf, ze wilde altijd alles als eerste, en dat wilde ze ook als ze mee naar buiten ging, of uit de auto. Ze lanceerde zichzelf dan gewoon! We hielden haar dan ook steeds vast voordat we de deur van de auto open deden. Zij is een keer moeder geworden, het waren vier pups, maar door zeer ongelukkige omstandigheden is er maar één blijven leven, en dat is onze Aglaran. Daar lezen jullie hieronder meer over. Ciranoush is sinds Tirza overleden was de leidende dame geweest. Ze deed dit echter heel rustig, maakte zich niet druk. Haar blik was genoeg. Die Saarloosjes zijn toch zo fantastisch in hun rustgevende lichaamstaal. Ook mensen werden door haar ‘ontvangen’ in de roedel, ahum. De mensen die voor de honden kwamen vonden het niet erg, om aan alle kanten een kop tegen je aan te krijgen geschuurd. Dan werden ze al snel geaccepteerd. Maar vond je dat niet goed? Nu, als wij dan niet ingrepen, dan heb je een probleem! Ze gooide zich dan gewoon tegen je aan, je zou haar zien, punt uit! je kwam op haar terrein, dus werd deel van de roedel.
Zoals jullie begrijpen was zij absoluut niet schuw. Wij hadden graag gehad, dat deze schat honderd zou zijn geworden, maar het liep allemaal anders. Al onze honden kregen in september 2008 kennelhoest. Ciranoush had hier complicaties van, en kreeg hartfalen, waardoor benauwdheid, zelfs zo erg, dat ze collabeerde. Hier hield ze hersen beschadiging aan over.
Omdat het zo’n vechter was, en de dierenarts dag en nacht voor ons klaar stond heeft ze het gered. Ze is alleen echter nooit meer de oude geworden, en moest medicatie blijven nemen voor haar hart. Bijna een jaar later moesten we de knoop door hakken, en haar laten gaan, de beschadigingen werden steeds erger, en dan ben je een egoist als je haar dan niet uit haar lijden verlost. Ze was toen bijna 12 en een half jaar. We hebben haar samen met Anoebis op dezelfde dag in laten slapen, wat een drama dag, dat vergeten we nooit, twee honden naar het crematorium brengen.... 29-8-2009 staat in ons geheugen gegrift.
Wij hebben altijd gezegd dat zij ADHD had. Een hond vol energie, maar ook werklust. Een groot plezier om mee te werken en te wandelen. Echter kon zij ook een gevaar zijn voor zichzelf, ze wilde altijd alles als eerste, en dat wilde ze ook als ze mee naar buiten ging, of uit de auto. Ze lanceerde zichzelf dan gewoon! We hielden haar dan ook steeds vast voordat we de deur van de auto open deden. Zij is een keer moeder geworden, het waren vier pups, maar door zeer ongelukkige omstandigheden is er maar één blijven leven, en dat is onze Aglaran. Daar lezen jullie hieronder meer over. Ciranoush is sinds Tirza overleden was de leidende dame geweest. Ze deed dit echter heel rustig, maakte zich niet druk. Haar blik was genoeg. Die Saarloosjes zijn toch zo fantastisch in hun rustgevende lichaamstaal. Ook mensen werden door haar ‘ontvangen’ in de roedel, ahum. De mensen die voor de honden kwamen vonden het niet erg, om aan alle kanten een kop tegen je aan te krijgen geschuurd. Dan werden ze al snel geaccepteerd. Maar vond je dat niet goed? Nu, als wij dan niet ingrepen, dan heb je een probleem! Ze gooide zich dan gewoon tegen je aan, je zou haar zien, punt uit! je kwam op haar terrein, dus werd deel van de roedel.
Zoals jullie begrijpen was zij absoluut niet schuw. Wij hadden graag gehad, dat deze schat honderd zou zijn geworden, maar het liep allemaal anders. Al onze honden kregen in september 2008 kennelhoest. Ciranoush had hier complicaties van, en kreeg hartfalen, waardoor benauwdheid, zelfs zo erg, dat ze collabeerde. Hier hield ze hersen beschadiging aan over.
Omdat het zo’n vechter was, en de dierenarts dag en nacht voor ons klaar stond heeft ze het gered. Ze is alleen echter nooit meer de oude geworden, en moest medicatie blijven nemen voor haar hart. Bijna een jaar later moesten we de knoop door hakken, en haar laten gaan, de beschadigingen werden steeds erger, en dan ben je een egoist als je haar dan niet uit haar lijden verlost. Ze was toen bijna 12 en een half jaar. We hebben haar samen met Anoebis op dezelfde dag in laten slapen, wat een drama dag, dat vergeten we nooit, twee honden naar het crematorium brengen.... 29-8-2009 staat in ons geheugen gegrift.
Illyana. De volgende in de rij was Illyana, wolfsgrauw, (Girika Illyana v.h. Callandshof). Zij was als de oude dame, een prachthond. Echter had zij een handicap, zij wilde alles regelen, maar ze luisterden in de roedel niet altijd naar haar, ha,ha,ha. Ze kon zo heel lief doen, dat je gewoon dacht, het kan niet erger! Ze vond zichzelf superlief, echt een Saarloos ten voeten uit! Als je echter met haar iets ondernam, vroeg je, je wel eens af of ze er nog was. Je hoefde haar nooit te roepen, je liep gewoon, en zij was er! Erg fijn zo een hond. Alleen hebben we haar ook eens meegenomen op vakantie, samen met Anoebis en Garou. Aangezien zij twee handen op een hondenbuik was met Anoebis. Dit was een verkeerde beslissing. Illyana had namelijk besloten dat de camping eng was. Samen hebben de dames dus de hele vakantie als we op de camping waren in de blokhut, of onder de auto gelegen. En het was heet hoor! Maar, zij vonden het eng. Alleen Garou genoot volop, die trok zich niets aan van de trutten. Er was een pluspunt! We hoefden niet bang te zijn dat ze op onderzoek uit gingen. Dit deden we dus zo niet meer. Illyana was bij ons eigenlijk de dame in de driehoek. Ze had een fantastische band met Ciranoush en Anoebis, Ciranoush een jaar ouder, Anoebis een jaar jonger dan zij. Toen deze twee er echter in een keer niet meer waren heeft Illyana het heel moeilijk gehad. Meer dan logisch natuurlijk. Ze is een hele tijd echt stil geweest, en kroop in haar schulp. Echter door haar trouw mee te nemen voor een wandeling in de polder is ze langzaam aan weer wat meer uit haar schulp gekropen. In 2011 kreeg zij op een leeftijd van goed 13 flink last van hartfalen, een paar maanden later op de leeftijd van 13 en een half hebben we haar moeten laten inslapen. Eindelijk weer bij haar hartsvriendinnen aan de andere kant van de regenboogbrug.
Xhiawata. Ons volgende schatje was Xhiawatha of Ha-Na-Ta-Nu Mau, bosbruin van kleur. Een heerlijke ondeugd. Ook het maatje van Illyana, want ze scheelden maar enkele weken. Zij waren echt een team. Echter moesten wij deze schat met een jaar in laten slapen i.v.m. ziekte. Een echte ramp, zo een jonge hond moeten laten inslapen. Van karakter was zij supervrij, ging naar iedereen en alles toe als een jonge ondernemende puber. Een heerlijk dier. Maar, als je haar zag toen ze een jaar oud was, leek ze wel 13!
We hadden geen andere keus, dan haar loslaten! We kunnen nu jaren later aan haar terug denken met een glimlach.
We hadden geen andere keus, dan haar loslaten! We kunnen nu jaren later aan haar terug denken met een glimlach.
Anoebis. We zijn er nog niet, de volgende in de rij was Anoebis, bosbruin ( Indira Inpu Anoebis v.h. Callandshof).
De halfzus van Jaga en Illyana. Een hartendief, en takketeef zoals wij dat noemen tegelijk! Ze kon zo lief iedereen inpakken en voor zich opeisen dat de meeste niet in de gaten hebben dat ze super dominant was!
Ze deed het zo heerlijk stiekem. Ze krulde zich bij iemand op schoot op, en eiste dat ze geaaid werd. Om vervolgens als een van de andere honden langs kwam om ook een aai te krijgen ze heerlijk lag te fixeren, en zelfs stiekem haar lip optrok. En als we er dan wat van zeiden, kregen we altijd te horen: Ze doet toch niets, ze is zo lief! Kijk eens hoe ze hier lief ligt te wezen. Ja, ja, mooi niet dus hè! Maar maak dat mensen maar eens wijs, die zo een lieverdje graag aaien. Het heeft bij haar een tijdje geduurd voordat ze los kwam van Illyana, zij was altijd haar grote voorbeeld. Totdat ze doorkreeg dat Illyana niet zo een held was als er mensen over de vloer kwamen. Anoebis haar kwartje was gevallen, en nu kon niemand meer in huis komen zonder met haar te maken te krijgen! Je keek naar haar, anders dan zorgde ze daar wel voor, punt uit! Anoebis was een fijne hond voor ons, een schat om mee te nemen, behalve als er andere hondjes of wild in de buurt waren. Dan moetsen wij haar echt voor zijn, en overal ogen en oren hebben. Het manco voor haar was, dat wij haar lichaamstaal prima konden lezen, en als ze dus van plan was op onderzoek uit te gaan, waren wij haar voor, en riepen haar terug. Ze kon je dan zo aankijken van: Weer gesnapt, potverdikke! Ook Anoebis werd net als haar vader getroffen door degeneratieve myelopathie. Ze werd echter wel op wat latere leeftijd ziek dan haar vader, en door alle alternatieve middelen, is ze langer op de poot gebleven. We hebben haar echter op goed 10 jarige leeftijd moeten laten inslapen, haar lijf wilde niet meer doen wat haar koppie het als opdracht gaf. Dus samen met Ciranoush is ze op dezelfde dag ingeslapen. Dit willen we nooit meer meemaken....
De halfzus van Jaga en Illyana. Een hartendief, en takketeef zoals wij dat noemen tegelijk! Ze kon zo lief iedereen inpakken en voor zich opeisen dat de meeste niet in de gaten hebben dat ze super dominant was!
Ze deed het zo heerlijk stiekem. Ze krulde zich bij iemand op schoot op, en eiste dat ze geaaid werd. Om vervolgens als een van de andere honden langs kwam om ook een aai te krijgen ze heerlijk lag te fixeren, en zelfs stiekem haar lip optrok. En als we er dan wat van zeiden, kregen we altijd te horen: Ze doet toch niets, ze is zo lief! Kijk eens hoe ze hier lief ligt te wezen. Ja, ja, mooi niet dus hè! Maar maak dat mensen maar eens wijs, die zo een lieverdje graag aaien. Het heeft bij haar een tijdje geduurd voordat ze los kwam van Illyana, zij was altijd haar grote voorbeeld. Totdat ze doorkreeg dat Illyana niet zo een held was als er mensen over de vloer kwamen. Anoebis haar kwartje was gevallen, en nu kon niemand meer in huis komen zonder met haar te maken te krijgen! Je keek naar haar, anders dan zorgde ze daar wel voor, punt uit! Anoebis was een fijne hond voor ons, een schat om mee te nemen, behalve als er andere hondjes of wild in de buurt waren. Dan moetsen wij haar echt voor zijn, en overal ogen en oren hebben. Het manco voor haar was, dat wij haar lichaamstaal prima konden lezen, en als ze dus van plan was op onderzoek uit te gaan, waren wij haar voor, en riepen haar terug. Ze kon je dan zo aankijken van: Weer gesnapt, potverdikke! Ook Anoebis werd net als haar vader getroffen door degeneratieve myelopathie. Ze werd echter wel op wat latere leeftijd ziek dan haar vader, en door alle alternatieve middelen, is ze langer op de poot gebleven. We hebben haar echter op goed 10 jarige leeftijd moeten laten inslapen, haar lijf wilde niet meer doen wat haar koppie het als opdracht gaf. Dus samen met Ciranoush is ze op dezelfde dag ingeslapen. Dit willen we nooit meer meemaken....
Een aparte vermelding is Black Lady Laika waard. Een pup uit het eerste nest gordon setters, een zus van Fergie en Chester. Deze dame had een prima mandje bij Hans en sandra in Limburg.
Echter toen zij zes jaar oud was, kwam er een lief mensenkindje in de familie. Laika, kon zich hier niet echt aan aanpassen, omdat zij als pup een hele vervelende ervaring heeft gehad met kinderen. Het resulteerde in een flinke dosis stress, zowel bij de baasjes, als bij Laika. In overleg met ons hebben zij de stap gemaakt om Laika bij ons terug te brengen. De nodige tranen stroomden, maar het was de verstandigste beslissing die op dat moment genomen kon worden. Laika was toch blij om bij ons te zijn. De eerste dagen sliep zij, daarna ging ze zich met de rest van de roedel bemoeien, en dwangmatig rondjes lopen op ons terras, die waren net zo groot als de kennel die de vorige baasjes voor haar hadden in de tuin.... De honden keken haar aan van.....wat doe jij nu???? Met allerlei lichaamstaal probeerden onze honden haar uit haar gedrag te trekken, en dat lukte! Na enkele dagen had Laika het door! De tuin was een heel stuk groter, en dat je daar heerlijk kunt rennen snuffelen, graven en struinen. Ineens had ze ook belangstelling om mee te gaan, en bij je op de bank te gaan liggen. Het strand was ook prima. Andere honden zijn de beste therapie voor zo'n hond. Toen ze een week bij ons was, zijn we haar oude baasjes gaan bezoeken, ze hadden het zo moeilijk, en zagen dagelijks haar oude kennel, hok en andere spullen, en of we die wilden komen halen. Zodoende met Laika daar naartoe. en wat er toen gebeurde!!! Laika schoot meteen in de stress, wegdraaiende ogen, en bekeek de baasjes niet, staart tussen de poten. Heel de avond is ze tegen ons aan blijven zitten. Toen we aanstalten maakten om weg te gaan, trok ze ons het huis uit, en sprong in de auto. Met een zucht is ze in slaap gevallen en heeft de hele weg naar huis liggen slapen. Thuis gekomen heeft ze onze honden vrolijk begroet en klaar is Kees! Niet leuk voor de oude baasjes, maar weer een bevestiging dat het een goede beslissing was. Na een half jaartje gaf Llaika aan, dat ze het wel gezien had bij ons. Wilde niet meer bij de andere honden, ging wel graag mee, maar ging thuis in een hoekje liggen, en werd chagerijnig tegen de andere honden. Dit was dus voor ons een teken, dat Laika haar stress gelost had, zichzelf weer had terug gevonden, en toe was aan een ander huis. Als we visite hadden, wilde ze daar steevast mee, mee.
Nu, en toeval bestaat niet. Onze vriendin, die ook setters heeft, belde, of we eventueel iemand wisten die een teefje van een jaar of zes hadden, voor een oude baas, die heel zijn leven al setters gehad had. Deze had zijn oude teef in moeten laten slapen, wilde graag een nieuwe kameraad, maar geen pup. Een lot uit de loterij dus voor Laika! Deze man kwam bij ons kijken, en het was liefde op het eerste gezicht! Laika en hij vonden elkaar prima. Dus Laika had weer een gouden mandje, en de oude baas een maatje om mee op stap te gaan naar strand, terras en dierenwinkel ‘ze mocht haar eigen lekkers uitzoeken`. Hans en Sandra schrokken wel van onze beslissing, maar voor Laika was het gewoon het beste. Ze is 14 jaar geworden en was helemaal gelukkig met haar nieuwe baas!
Echter toen zij zes jaar oud was, kwam er een lief mensenkindje in de familie. Laika, kon zich hier niet echt aan aanpassen, omdat zij als pup een hele vervelende ervaring heeft gehad met kinderen. Het resulteerde in een flinke dosis stress, zowel bij de baasjes, als bij Laika. In overleg met ons hebben zij de stap gemaakt om Laika bij ons terug te brengen. De nodige tranen stroomden, maar het was de verstandigste beslissing die op dat moment genomen kon worden. Laika was toch blij om bij ons te zijn. De eerste dagen sliep zij, daarna ging ze zich met de rest van de roedel bemoeien, en dwangmatig rondjes lopen op ons terras, die waren net zo groot als de kennel die de vorige baasjes voor haar hadden in de tuin.... De honden keken haar aan van.....wat doe jij nu???? Met allerlei lichaamstaal probeerden onze honden haar uit haar gedrag te trekken, en dat lukte! Na enkele dagen had Laika het door! De tuin was een heel stuk groter, en dat je daar heerlijk kunt rennen snuffelen, graven en struinen. Ineens had ze ook belangstelling om mee te gaan, en bij je op de bank te gaan liggen. Het strand was ook prima. Andere honden zijn de beste therapie voor zo'n hond. Toen ze een week bij ons was, zijn we haar oude baasjes gaan bezoeken, ze hadden het zo moeilijk, en zagen dagelijks haar oude kennel, hok en andere spullen, en of we die wilden komen halen. Zodoende met Laika daar naartoe. en wat er toen gebeurde!!! Laika schoot meteen in de stress, wegdraaiende ogen, en bekeek de baasjes niet, staart tussen de poten. Heel de avond is ze tegen ons aan blijven zitten. Toen we aanstalten maakten om weg te gaan, trok ze ons het huis uit, en sprong in de auto. Met een zucht is ze in slaap gevallen en heeft de hele weg naar huis liggen slapen. Thuis gekomen heeft ze onze honden vrolijk begroet en klaar is Kees! Niet leuk voor de oude baasjes, maar weer een bevestiging dat het een goede beslissing was. Na een half jaartje gaf Llaika aan, dat ze het wel gezien had bij ons. Wilde niet meer bij de andere honden, ging wel graag mee, maar ging thuis in een hoekje liggen, en werd chagerijnig tegen de andere honden. Dit was dus voor ons een teken, dat Laika haar stress gelost had, zichzelf weer had terug gevonden, en toe was aan een ander huis. Als we visite hadden, wilde ze daar steevast mee, mee.
Nu, en toeval bestaat niet. Onze vriendin, die ook setters heeft, belde, of we eventueel iemand wisten die een teefje van een jaar of zes hadden, voor een oude baas, die heel zijn leven al setters gehad had. Deze had zijn oude teef in moeten laten slapen, wilde graag een nieuwe kameraad, maar geen pup. Een lot uit de loterij dus voor Laika! Deze man kwam bij ons kijken, en het was liefde op het eerste gezicht! Laika en hij vonden elkaar prima. Dus Laika had weer een gouden mandje, en de oude baas een maatje om mee op stap te gaan naar strand, terras en dierenwinkel ‘ze mocht haar eigen lekkers uitzoeken`. Hans en Sandra schrokken wel van onze beslissing, maar voor Laika was het gewoon het beste. Ze is 14 jaar geworden en was helemaal gelukkig met haar nieuwe baas!
Rose. Er kwam weer een Gordon ons huis opvrolijken. Rose (Honey Sucklerose v ’t Blockhuys) kondigde zich aan! Geboren als enige teef in een nest met de rest reuen. Een super schat.
In deze hond was werkelijk geen kwaad te bespeuren. Ze vond alles leuk, en vond het heerlijk om met de katten te kroelen. Ook zij kwam in een enthousiaste bui in een rattenklem terecht. Net als heel vaak gingen wij op een zondag ochtend met al onze honden de polder in. (11 op dat moment, dan zit de rest van de gemeenschap in de kerk). Maar nu stonden er van die oranje vlaggetjes in de slootkanten! O, nee! Rose ging kijken wat dat voor leuks was, en wij maar roepen. Het was al te laat, een grote gil, en Rose zat in de klem! Gelukkig zat deze niet vast in de bodem, en kwam ze gillend de sloot uit. Gelukkig kwam ze naar ons toe, en hadden we haar snel bevrijd. Onze drama’s met Fergie waren meteen weer helemaal terug. Al de andere honden kwamen er omheen staan en gaven haar te kennen dat ze zich rustig moest houden, op zo'n moment zijn de honden niet zo subtiel! Je bek houden, en blijven liggen. Maar gelukkig had zij geen schade. En liep alles met een sisser af. Pffff. Geleerd had ze er niet van, de volgende keren moesten we echt oppassen dat ze niet weer ging kijken bij die vlaggetjes die ratteklemmen betekenen.
Rose was een grote vriendin van onze Dimple, de Cattle Dog. Zij waren de beste maatjes. Helaas kwam er veel te vroeg een einde aan haar honden leven, en moesten we plotseling afscheid van haar nemen toen ze bijna vier jaar oud was. Echt vreselijk om van het ene op het andere moment je hond te verliezen. Rose kreeg het benauwd, een week voordat ze plotseling overleed ging ze met haar kop op de salontafel zitten, en pompte heel haar lijf mee om lucht te krijgen. Hup naar de dierenarts, deze dacht aan een allergie, want het was de eerste warme dag van het jaar. Dus, koude en frisse lucht opzoeken. Het ging weer wat afkoelen, dus Rose deed het weer prima. Een week later weer een warme dag. Rose was weer benauwd, en we vertrouwden het niet, nu was de benauwdheid nog een graatje erger. De dierenarts gebeld, en we konden komen. En wat er toen gebeurde.... Het ritje naar de dierenarts zat ze met haar kop op de leuning te steunen voor lucht, en kreunde ze van de pijn. Bij de dierenarts ging ze toch vrolijk naar binnen, ze springt tegen de dierenarts op, en valt neer, dood..... Zwarte tong. Geen redden meer aan!!! De dierenarts dacht aan vergiftiging, dus hebben we sectie laten plegen, stel je voor dat er gif in onze tuin gegooid wordt! Echter de volgende dag bleek, dat Rose een verdikte linker kant van het hart had, en dus een hartstilstand had gehad. Dimple heeft nooit meer zo haar hart gegeven als aan Rose.
In deze hond was werkelijk geen kwaad te bespeuren. Ze vond alles leuk, en vond het heerlijk om met de katten te kroelen. Ook zij kwam in een enthousiaste bui in een rattenklem terecht. Net als heel vaak gingen wij op een zondag ochtend met al onze honden de polder in. (11 op dat moment, dan zit de rest van de gemeenschap in de kerk). Maar nu stonden er van die oranje vlaggetjes in de slootkanten! O, nee! Rose ging kijken wat dat voor leuks was, en wij maar roepen. Het was al te laat, een grote gil, en Rose zat in de klem! Gelukkig zat deze niet vast in de bodem, en kwam ze gillend de sloot uit. Gelukkig kwam ze naar ons toe, en hadden we haar snel bevrijd. Onze drama’s met Fergie waren meteen weer helemaal terug. Al de andere honden kwamen er omheen staan en gaven haar te kennen dat ze zich rustig moest houden, op zo'n moment zijn de honden niet zo subtiel! Je bek houden, en blijven liggen. Maar gelukkig had zij geen schade. En liep alles met een sisser af. Pffff. Geleerd had ze er niet van, de volgende keren moesten we echt oppassen dat ze niet weer ging kijken bij die vlaggetjes die ratteklemmen betekenen.
Rose was een grote vriendin van onze Dimple, de Cattle Dog. Zij waren de beste maatjes. Helaas kwam er veel te vroeg een einde aan haar honden leven, en moesten we plotseling afscheid van haar nemen toen ze bijna vier jaar oud was. Echt vreselijk om van het ene op het andere moment je hond te verliezen. Rose kreeg het benauwd, een week voordat ze plotseling overleed ging ze met haar kop op de salontafel zitten, en pompte heel haar lijf mee om lucht te krijgen. Hup naar de dierenarts, deze dacht aan een allergie, want het was de eerste warme dag van het jaar. Dus, koude en frisse lucht opzoeken. Het ging weer wat afkoelen, dus Rose deed het weer prima. Een week later weer een warme dag. Rose was weer benauwd, en we vertrouwden het niet, nu was de benauwdheid nog een graatje erger. De dierenarts gebeld, en we konden komen. En wat er toen gebeurde.... Het ritje naar de dierenarts zat ze met haar kop op de leuning te steunen voor lucht, en kreunde ze van de pijn. Bij de dierenarts ging ze toch vrolijk naar binnen, ze springt tegen de dierenarts op, en valt neer, dood..... Zwarte tong. Geen redden meer aan!!! De dierenarts dacht aan vergiftiging, dus hebben we sectie laten plegen, stel je voor dat er gif in onze tuin gegooid wordt! Echter de volgende dag bleek, dat Rose een verdikte linker kant van het hart had, en dus een hartstilstand had gehad. Dimple heeft nooit meer zo haar hart gegeven als aan Rose.
Ons aller Ruby! Fabian Sunsation van Huize Setrio. Op leeftijd van goed 10 jaar kwam de zus van Garou bij ons wonen. Zij had haar hele leven bij mijn zus gewoond, echter met kinderen er bij en een oude incontinente gordon, is dat niet de beste combinatie. Ruby was een vrolijke speelse dame, die het liefst hele dagen met tennisballen bezig was. Ook struinen in de tuin, polder en strand waren haar hobby´s. Eten was helemaal haar specialiteit, kwijlen en bedelen hoorden ook tot haar dagelijkse dingen.
Samen met onze andere gordon setters vormde ze echt een hechte groep. Ruby lag ook graag heerlijk te slapen in de zon, zodat je er bijna een ei op kon bakken, zo heet werden haar, haar en huid dan. Maar, ze bleef liggen. Haar, haar, was in de zomer dan ook roodbruin in plaats van zwart, gewoon van de hitte! Jammer genoeg raakte de stembanden van Ruby op twaalf jarige leeftijd verlamd. Ze had het constant benauwd, en wilde toch blijven door gaan met alles wat ze gewend was. Dit resulteerde er in, dat ze enkele keren een collaps kreeg. Ze werd steeds slomer door het zuurstof gebrek, en de andere honden vonden dat ze maar een raar geluid maakte. Ook haar hersenen raakte beschadingd door het zuurstof gebrek. Er zat op een gegeven moment niets anders op, dan haar in te laten slapen. Zij is bijna 12 jaar geworden. Ian, ons neefje die met haar opgroeide mist haar nog steeds, want hij kon zo fijn met haar spelen in de gang. Ruby was overal voor in. De foto´s van Ruby hangen nog steeds in zijn slaapkamer.
Samen met onze andere gordon setters vormde ze echt een hechte groep. Ruby lag ook graag heerlijk te slapen in de zon, zodat je er bijna een ei op kon bakken, zo heet werden haar, haar en huid dan. Maar, ze bleef liggen. Haar, haar, was in de zomer dan ook roodbruin in plaats van zwart, gewoon van de hitte! Jammer genoeg raakte de stembanden van Ruby op twaalf jarige leeftijd verlamd. Ze had het constant benauwd, en wilde toch blijven door gaan met alles wat ze gewend was. Dit resulteerde er in, dat ze enkele keren een collaps kreeg. Ze werd steeds slomer door het zuurstof gebrek, en de andere honden vonden dat ze maar een raar geluid maakte. Ook haar hersenen raakte beschadingd door het zuurstof gebrek. Er zat op een gegeven moment niets anders op, dan haar in te laten slapen. Zij is bijna 12 jaar geworden. Ian, ons neefje die met haar opgroeide mist haar nog steeds, want hij kon zo fijn met haar spelen in de gang. Ruby was overal voor in. De foto´s van Ruby hangen nog steeds in zijn slaapkamer.
Dimple, Kyogle Digger, onze vreemde eend in de bijt. Onze Australian Cattle Dog. Wij waren al een tijd weer op zoek naar een hond die voor een groot deel overeen zou komen met onze bastaard, de werkhond. Nu, dat is aardig gelukt met Dimple. Zij was de hoeder van de roedel. Op ieder moment van de dag was zij klaar voor….., maakt niet uit! Als ze maar wat kon doen. Of dat nu achter de postbode aanzitten was, helpen met stofzuigen, de was opvouwen, maakte niet uit.
Overal wilde ze bij zijn. Het was een geweldige hond om de weide wereld in te trekken. Hoe dan ook het was genieten met zo’n drukte maker. Altijd moesten we weer iets nieuws verzinnen om haar aan de gang te houden. Anders maakte zij wel duidelijk dat ze zich verveelde. En dat uitte zich dan in chagrijnig doen, grommen, en ons proberen te hoeden door tegen je kuiten aan te duwen met haar snuit, of je bij je mouw te pakken. Dan wist je dus dat je aan de slag moest. Dit beloonde zij dus weer met een prima werklust, een juweeltje om naar te kijken. Het minpuntje van Dimple was, dat naarmate ze ouder werd steeds meer reageerde op wat ze buiten tegen kwam. Als een briesende leeuw ging ze tekeer, echte riem agressie. We dachten, dat we toch echt wel wat gewend waren met alle honden die we gehad hadden, maar dit was toch echt een vreemd fenomeen. Gelukkig hoefden we de drukte niet op te zoeken als het niet moest, maar leuk was anders. In de groep ging het prima, en hebben we hier nog de ruimte om zonder drukte met de honden weg te kunnen gaan, want anders.... Maar als ik naar mijn werk ging, dan wil ze graag mee, vooral in de nachtdienst. Ze bewaakte het pand waar ik samen met een collega werkte met haar leven. Een betere bewaker konden we ons niet wensen, en de mensen die hun bed uit kwamen in de nacht, die werden door haar begroet en naar bed gestuurd, ze begreep heel goed dat die mensen ziek waren, en was erg lief. Echter honden die ziek waren, dat was minder, die viel ze meteen aan, gevaar voor de roedel. Gelukkig had Dimple het heel druk met werken voor de boer. Iedere dag was ze bezig om de ganzen van het land te jagen, een dankbaar werk!
Dimple is ons ook ontvallen door een hartstilstand toen ze 11 jaar oud was.
Overal wilde ze bij zijn. Het was een geweldige hond om de weide wereld in te trekken. Hoe dan ook het was genieten met zo’n drukte maker. Altijd moesten we weer iets nieuws verzinnen om haar aan de gang te houden. Anders maakte zij wel duidelijk dat ze zich verveelde. En dat uitte zich dan in chagrijnig doen, grommen, en ons proberen te hoeden door tegen je kuiten aan te duwen met haar snuit, of je bij je mouw te pakken. Dan wist je dus dat je aan de slag moest. Dit beloonde zij dus weer met een prima werklust, een juweeltje om naar te kijken. Het minpuntje van Dimple was, dat naarmate ze ouder werd steeds meer reageerde op wat ze buiten tegen kwam. Als een briesende leeuw ging ze tekeer, echte riem agressie. We dachten, dat we toch echt wel wat gewend waren met alle honden die we gehad hadden, maar dit was toch echt een vreemd fenomeen. Gelukkig hoefden we de drukte niet op te zoeken als het niet moest, maar leuk was anders. In de groep ging het prima, en hebben we hier nog de ruimte om zonder drukte met de honden weg te kunnen gaan, want anders.... Maar als ik naar mijn werk ging, dan wil ze graag mee, vooral in de nachtdienst. Ze bewaakte het pand waar ik samen met een collega werkte met haar leven. Een betere bewaker konden we ons niet wensen, en de mensen die hun bed uit kwamen in de nacht, die werden door haar begroet en naar bed gestuurd, ze begreep heel goed dat die mensen ziek waren, en was erg lief. Echter honden die ziek waren, dat was minder, die viel ze meteen aan, gevaar voor de roedel. Gelukkig had Dimple het heel druk met werken voor de boer. Iedere dag was ze bezig om de ganzen van het land te jagen, een dankbaar werk!
Dimple is ons ook ontvallen door een hartstilstand toen ze 11 jaar oud was.
Dan zijn we nu aangekomen bij Aglaran, een donker bosbruine, zeg maar leverkleurige Saarloos man
( Jyotish Aglaran v.h. Callandshof) de zoon van Ciranoush. Hij had een moeilijke start, in zijn jonge leven, hij bleef als enige over van het nest van vier. Inmiddels is Aglaran bijna 12 jaar oud, en nog vol leven en energie, hij is altijd klaar voor actie en meegaan naar polder, strand, of gewoon een rondje door het dorp. Het is een zeer stabiele hond, die echter wel trekjes heeft van 'teveel'. Hij wil altijd haantje de voorste zijn, en maakt dat ook aan al onze andere honden wat alleen maar teefjes zijn duidelijk dat hij nummer 1 is. De visite wordt begroet, en letterlijk aan hun handen binnen gehaald. Hij pakt je handen vast, en neemt je mee naar waar hij wil, als hij het voor het zeggen zou hebben. Zie je hem niet, dan krijg je een sprong tegen je aan. Hij wil geaaid, en doe je dat, dan ligt hij voor je het wel voor je op zijn rug.
Buiten is hij voor andere honden een ware vriend, kleine hondjes genieten zijn voorkeur. Maar, heb je eenmaal ruzie met hem gezocht, dan vergeet hij dat ook nooit. Onlangs werd hij 'aangevallen' door een soort van boomer. De baas dacht dat Agalaran hem zou opeten. Het hondje schoort namelijk met riem en al uit de handen van het baasje. Aglaran werd vervolgens in zijn achterpoten gebeten. Hij keek eens achterom met een blik van????? Wat zit er nu aan mijn achterpoten? Echter hier in huis duldt hij geen reuen, steevast lokt hij een vechtpartij uit, die hij dan wil winnen. Zijn teven hier in huis zijn van hem. We houden hier dus rekening mee, en gaan het niet uitproberen. Aglaran is heel luidruchtig voor een Saarloos. Niet met blaffen of huilen, maar met een soort verhalen vertellen tegen zijn baas. Aglaran is een grote uitzondering. Hij is namelijk gek van mannen, vrouwen vindt hij ook wel aardig, maar als hij mag kiezen gaat hij voor de mannen als zijn metgezellen. Samen op pad, samen op de bank, samen gek doen, samen een borrel drinken. Hij is voor alles in, niks is hem te gek. Aglaran is overleden op 14-09-2018
( Jyotish Aglaran v.h. Callandshof) de zoon van Ciranoush. Hij had een moeilijke start, in zijn jonge leven, hij bleef als enige over van het nest van vier. Inmiddels is Aglaran bijna 12 jaar oud, en nog vol leven en energie, hij is altijd klaar voor actie en meegaan naar polder, strand, of gewoon een rondje door het dorp. Het is een zeer stabiele hond, die echter wel trekjes heeft van 'teveel'. Hij wil altijd haantje de voorste zijn, en maakt dat ook aan al onze andere honden wat alleen maar teefjes zijn duidelijk dat hij nummer 1 is. De visite wordt begroet, en letterlijk aan hun handen binnen gehaald. Hij pakt je handen vast, en neemt je mee naar waar hij wil, als hij het voor het zeggen zou hebben. Zie je hem niet, dan krijg je een sprong tegen je aan. Hij wil geaaid, en doe je dat, dan ligt hij voor je het wel voor je op zijn rug.
Buiten is hij voor andere honden een ware vriend, kleine hondjes genieten zijn voorkeur. Maar, heb je eenmaal ruzie met hem gezocht, dan vergeet hij dat ook nooit. Onlangs werd hij 'aangevallen' door een soort van boomer. De baas dacht dat Agalaran hem zou opeten. Het hondje schoort namelijk met riem en al uit de handen van het baasje. Aglaran werd vervolgens in zijn achterpoten gebeten. Hij keek eens achterom met een blik van????? Wat zit er nu aan mijn achterpoten? Echter hier in huis duldt hij geen reuen, steevast lokt hij een vechtpartij uit, die hij dan wil winnen. Zijn teven hier in huis zijn van hem. We houden hier dus rekening mee, en gaan het niet uitproberen. Aglaran is heel luidruchtig voor een Saarloos. Niet met blaffen of huilen, maar met een soort verhalen vertellen tegen zijn baas. Aglaran is een grote uitzondering. Hij is namelijk gek van mannen, vrouwen vindt hij ook wel aardig, maar als hij mag kiezen gaat hij voor de mannen als zijn metgezellen. Samen op pad, samen op de bank, samen gek doen, samen een borrel drinken. Hij is voor alles in, niks is hem te gek. Aglaran is overleden op 14-09-2018
Murron. Tegelijk met Aglaran is Murron ( Mystic Murron v.’t Blockhuys) bij ons in huis gekomen. De pup die er voor zorgde dat Garou veilig en vol vertrouwen over de regenboogbrug kon.
Murron is twee weken ouder dan Aglaran, een Gordon Setter van het zuiverste water. Een schat van een hond met een neus die het prima doet. Samen met Aglaran vormt zij een span, ze kunnen niet zonder elkaar lijkt het wel. Maar als je Murron alleen mee neemt, dan is het ook heerlijk genieten. Weglopen doet zij absoluut niet, maar zij neemt de wereld wel in grote banen. Prachtig om naar te kijken, zeker wijds op het strand een lust voor het oog. In huis is zij een echte kroel hond, ze komt heerlijk bij je liggen, en kan dan uren tegen je aan, heel vast gaan liggen slapen. Echter als ze ergens haar zinnen op gezet heeft, nu maak dan je borst maar nat. Heb nog nooit een hond gehad die zo hard kan piepen om een bak met eten. Het gaat door merg en been. Echter een van haar onhebbelijk heden, is dat als er mensen komen ze gewassen moeten worden, dit hebben we ook nog nooit zo meegemaakt met een hond. Echt dwangmatig worden mensen afgesopt als het aan haar ligt. Dus, of ze gaat aan de riem, of ze doet maar bij de mensen die dat dan ook nog leuk blijken ze vinden!!! Gel voor in je haar is niet meer nodig, en douchen ook niet. Verder is zij twee poten op een buik met Nympha geweest. Murron is nu ook 12 jaar oud. Zij is nu echt oud. De klok voor eten doet het nog steeds, maar ze is stijf van de artrose, en haar hart begint ook mankementen te vertonen. Ze kan hele dagen slapen. We genieten nog steeds van haar. Ze is nu de enige nog levende gordon setter, omdat Nympha vorig jaar overleden is. Zolang het nog kan genieten we van haar. Het is nog steeds Aglaran zijn 'zus'. Het wordt erg moeilijk mocht zij weg vallen en onze man blijft alleen over. Murron is overleden op 07-08-2017.
Murron is twee weken ouder dan Aglaran, een Gordon Setter van het zuiverste water. Een schat van een hond met een neus die het prima doet. Samen met Aglaran vormt zij een span, ze kunnen niet zonder elkaar lijkt het wel. Maar als je Murron alleen mee neemt, dan is het ook heerlijk genieten. Weglopen doet zij absoluut niet, maar zij neemt de wereld wel in grote banen. Prachtig om naar te kijken, zeker wijds op het strand een lust voor het oog. In huis is zij een echte kroel hond, ze komt heerlijk bij je liggen, en kan dan uren tegen je aan, heel vast gaan liggen slapen. Echter als ze ergens haar zinnen op gezet heeft, nu maak dan je borst maar nat. Heb nog nooit een hond gehad die zo hard kan piepen om een bak met eten. Het gaat door merg en been. Echter een van haar onhebbelijk heden, is dat als er mensen komen ze gewassen moeten worden, dit hebben we ook nog nooit zo meegemaakt met een hond. Echt dwangmatig worden mensen afgesopt als het aan haar ligt. Dus, of ze gaat aan de riem, of ze doet maar bij de mensen die dat dan ook nog leuk blijken ze vinden!!! Gel voor in je haar is niet meer nodig, en douchen ook niet. Verder is zij twee poten op een buik met Nympha geweest. Murron is nu ook 12 jaar oud. Zij is nu echt oud. De klok voor eten doet het nog steeds, maar ze is stijf van de artrose, en haar hart begint ook mankementen te vertonen. Ze kan hele dagen slapen. We genieten nog steeds van haar. Ze is nu de enige nog levende gordon setter, omdat Nympha vorig jaar overleden is. Zolang het nog kan genieten we van haar. Het is nog steeds Aglaran zijn 'zus'. Het wordt erg moeilijk mocht zij weg vallen en onze man blijft alleen over. Murron is overleden op 07-08-2017.
Nympha was onze Gordon dame (Neroli Nympha v. ’t Blockhuys). Zij wasde jongste Gordon, en dat hebben we geweten! Wat een energie had zij ook. Zij was echt niet tevreden met een blokje lantaarnpaal! Dan was ze echt niet te stuiten. Als we echt eens geen tijd hadden, of het was echt hondenweer buiten, nu dan liet zij ons dat weten! Alles wat er aan honden speelgoed is werd dan door het huis, en om onze oren gesmeten. De ballen, flostouwen en soms het kachelhout gingen door de kamer. Ze moest haar energie kwijt, en anders ging ze gewoon irritant rondjes door het huis lopen. En als de bazen dan zeiden dat ik moet gaan liggen, dan deed ze dat nadat ze eerst drie rondjes door de kamer had gedaan. Echter met de jaren werd ze wat rustiger, ze nam de wereld nog wel in hele brede banen. Maar, gelukkig kon ook zij haar energie kwijt in het weg jagen van de ganzen van de boer zijn land. Mocht er echter eens een gans blijven zitten, dan wist ze niet wat ze er mee moest doen. Dan ging ze de gans voor staan, (heel goed natuurlijk voor een voorstaande hond!), de gans hield zich dood, en zij stond er naar te staren. Mocht ze hem opstoten, dan kon deze gewoon weg. Tegenover de visite was het een lieve sociale hond. Ook andere honden hadden van haar niets te vrezen, ze vond iedereen aardig! Helaas ze is ons te vroeg ontvallen, ze had een hersentumor die haar epilepsie bezorgde. Ze kwam niet meer uit de insulten. Onze andere honden reageerden hier ook heel erg op, wat logisch is voor een roedel. We hadden geen andere keus dan haar te laten inslapen. Ze is overleden op 05-08-2016
Yenna. En dan nu onze twee adoptie hondjes, Yenna, ( Hau Yenna v.h. Callandshof) dochter van Gismo, en Lupa, (Alphalupa). Deze twee dames zijn in december 2006 bij ons komen wonen omdat het bij de vorige eigenaren niet meer goed ging. In overleg hebben wij de dames toen bij ons genomen. Een goede beslissing, want het waren schatten. In onze vakantie zijn ze in goede harmonie weer terug geweest bij hun vorige baasjes, en dit is prima verlopen. Ze vinden/vonden beide adressen prima.Yenna was de dominante dame, die graag wilde vertellen dat zij de baas was. Maar het probleem is dat wij dat waren.
Dus op een gegeven moment wist zij dat, en had er vrede mee dat ze gewoon op de bank mocht liggen enz., maar de praatjes die ze had voor een deel voor zich moest houden. Yenna hield van wandelen, spelen en ……dansen! Het was echt een schat. Echter in mei 2009 wisten we dat het niet goed ging met Yenna. Haar stemgeluid werd schor, ze werd wat chagerijnig, wilde alleen maar liggen, alleen eten bleef ze doen, want dat was haar lust, vooral eten! Dus naar de dierenarts, die kon echter niets vinden. Wat medicatie mee gekregen. Enkele dagen later, toen ik van de nachtdienst thuis kwam, en Walter nog in zijn bed lag, vond ik Yenna dood op haar vertrouwde slaapbankje onder de trap. Ze mankeerde dus wel degelijk wat, maar wat? We zullen het nooit precies weten. Ze heeft zelf de beslissing genomen om te gaan. Ze zou een maand later 10 jaar zijn geworden.
Dus op een gegeven moment wist zij dat, en had er vrede mee dat ze gewoon op de bank mocht liggen enz., maar de praatjes die ze had voor een deel voor zich moest houden. Yenna hield van wandelen, spelen en ……dansen! Het was echt een schat. Echter in mei 2009 wisten we dat het niet goed ging met Yenna. Haar stemgeluid werd schor, ze werd wat chagerijnig, wilde alleen maar liggen, alleen eten bleef ze doen, want dat was haar lust, vooral eten! Dus naar de dierenarts, die kon echter niets vinden. Wat medicatie mee gekregen. Enkele dagen later, toen ik van de nachtdienst thuis kwam, en Walter nog in zijn bed lag, vond ik Yenna dood op haar vertrouwde slaapbankje onder de trap. Ze mankeerde dus wel degelijk wat, maar wat? We zullen het nooit precies weten. Ze heeft zelf de beslissing genomen om te gaan. Ze zou een maand later 10 jaar zijn geworden.
Lupa, de kleindochter van onze Tirza, de schat van de roedel, het puppy onder de saarloosjes. Een dame die niet in de gaten had hoe groot ze was. Vreselijk schuw was in het begin, maar heel langzaam haar grenzen ging verleggen in de loop van de jaren. Zij had ook zo een eeuwige glimlach op haar bekje, en deed een zangstukje voor haar eten. Eind november 2007 is zij moeder geworden van vijf schattige pupjes. Zo zorgde ze er voor, dat Tirza overgrootmoeder is geworden. Zelf is ze nu inmiddels ook oma van 8 puppen Ze genoot dagelijks van de wandelingen op het strand of in de polder. Dagelijks moest er gezwommen worden, hoe koud het ook was. Iedere dag werd er een wedstrijdje gedaan met haar mede roedel genoten. Namelijk wie het eerst bij het water was! Onder luid gekef ging ze deze strijd aan! Toen ze een oude dame van 13 was, die nog steeds genoot van alles wat het leven bood, was de strijd om bij het water te komen over, maar dagelijks pootje baden behoorde nog steeds tot het ritueel. In ieder geval kon ze heerlijk genieten als de houtkachel brandde, of bij je op schoot kruipen. Het was een echte vrolijke levens genieter. Ondanks haar hoge leeftijd. Haar schuwheid was na haar 8e jaar ook verdwenen, ze vond alles leuk en ging overal kijken. Doorduwen kon ze nu als de beste, je staat er toch versteld van hoe honden veranderen als je het blijft aanmoedigen. We hebben haar op 15-02-2016 in moeten laten slapen, ze was bijna 14,5 jaar en op.5-02-16
Dan..... Siuan! Khnemu Siuan v.h. Callandshof. Het pupje van Lupa, dat hier is blijven wonen. Qua eten is ze hetzelfde als haar moeder. Het moet vooral veel zijn, en opschieten met die bak graag! Siuan lijkt tegenwoordig veel op haar moeder wat betreft karakter. Haar moeder is in de loop der jaren minder schuw geworden, Siuan is dit nooit geweest, maar dan moest haar zus Moiraine niet in de buurt zijn om haar te beinvloeden. We zagen het zelfde als bij Illyana en Anoebis. Siuan is een echte doorduwer. Als ze haar zin niet krijgt, dan gaat ze toch echt wel proberen om het toch voor elkaar te krijgen. Ze heeft echter nog steeds niet door, dat we weten hoe dat werkt met honden. Wat we echter nog nooit hebben mee gemaakt is het volgende....Siuan denkt namelijk, dat alles wat te eten is voor haar is.... Dus, als we zelf gaan eten, staat zij heel lief te kwispelen, komt als de onschuld zelve aanlopen, en je zou haar zo je bestek geven. Bedankt voor het eten baas! Ik ben je zo dankbaar voor die prima verzorging!
Ze kan zo leuk net zo hard als Nympha gaan rennen, maar dan toch op een gegeven moment die klik hebben van... Wat ben ik nu aan het doen? Waarom loopt die setter als een kip zonder kop zo te rennen? Zo bereik je toch niks!
Dan komt ze bij je terug, met een groot vraagteken boven haar hoofd, of wij even kunnen uitleggen waarom die zwarte hond zo maf doet? (Inmiddels is Nympha helaas overleden) We willen graag nog lang van haar genieten. Op dit moment is Siuan 9.5 jaar, en twee keer moeder geworden! Haar eerste nest is geboren op 31-5-2013, een hele belevenis, want Siuan werd toen haar eigen drie pups een week oud waren pleegmoeder van 4 golden retriever teefjes. En is ze moeder van haar tweede nest, geboren op 13 -11-2014. De vader van beide nesten is Jenko. (Cuanto Yankoo D'Emozini Breizh) totaal heeft Siuan 8 puppen het leven geschonken, 4 reuen, 2 bosbruin en 2 wolfsgrauw, en 4 teven, ook 2 bosbruin en 2 wolfsgrauw. En blijft ze voor altijd pleegmoeder van de vier golden girls. Ze is een super moeder, en we genieten op dit moment met volle teugen van haar. Ze geniet nog steeds van al haar kinderen, de herkenning blijft.
Ze kan zo leuk net zo hard als Nympha gaan rennen, maar dan toch op een gegeven moment die klik hebben van... Wat ben ik nu aan het doen? Waarom loopt die setter als een kip zonder kop zo te rennen? Zo bereik je toch niks!
Dan komt ze bij je terug, met een groot vraagteken boven haar hoofd, of wij even kunnen uitleggen waarom die zwarte hond zo maf doet? (Inmiddels is Nympha helaas overleden) We willen graag nog lang van haar genieten. Op dit moment is Siuan 9.5 jaar, en twee keer moeder geworden! Haar eerste nest is geboren op 31-5-2013, een hele belevenis, want Siuan werd toen haar eigen drie pups een week oud waren pleegmoeder van 4 golden retriever teefjes. En is ze moeder van haar tweede nest, geboren op 13 -11-2014. De vader van beide nesten is Jenko. (Cuanto Yankoo D'Emozini Breizh) totaal heeft Siuan 8 puppen het leven geschonken, 4 reuen, 2 bosbruin en 2 wolfsgrauw, en 4 teven, ook 2 bosbruin en 2 wolfsgrauw. En blijft ze voor altijd pleegmoeder van de vier golden girls. Ze is een super moeder, en we genieten op dit moment met volle teugen van haar. Ze geniet nog steeds van al haar kinderen, de herkenning blijft.
Moiraine het nest zusje van Siuan ( Khnemu Shima v.h. Callandshof) is een heel ander verhaal, maar net zo lief. Moiraine had een aangeboren hartafwijking. We hadden voor haar als pup in het nest al baasjes, maar zo’n pup kun je niet verkopen vonden wij. Haar levensverwachting zou volgens de doktoren niet meer dan 1, hooguit 2 jaar zijn. Inmiddels is ze overleden. In april 2013 zagen we haar ineens achteruit gaan. Haar uitdrukking werd moe, ze lag veel en sliep veel. Toen het 1e nest van Siuan een week oud was, is ze 's nachts overleden. Ze dacht misschien wel: Ik kan er nu wel tussen uit piepen. Iedereen is druk met de pups, want op de dag dat Siuan haar eigen pups een week oud waren, heeft ze met veel liefde 4 popjes van Lady de golden retriever in haar nest opgenomen. We vonden haar de volgende morgen in haar mandje. Toch is ze 5 en een half jaar geworden. In plaats van de 1 hooguit 2 die voorspelt waren. We hebben haar veel ondersteund met homeopathie, universele energie en aan laten geven wat ze aan kon. Dit was echt een hond die je steeds moest lezen en zien wat ze wilde en aan kon. We hebben ons aan haar aangepast, de hele roedel deed dat. Ze was geliefd! Ze was in tegenstelling tot haar zus een schuwe dame. Maar, de streken waren gewoon hetzelfde! Het eten was voor haar ook een feest, alleen jatte ze stiekum, en niet zo openlijk als Siuan. Ook zij genoot van alles wat er te beleven viel, maar ze had zich ook geweldig aangepast aan haar hartprobleem. Als ze moe werd terwijl ze in onze tuin was, dan ging ze op de tuintafel liggen. Haar zus durfde daar namelijk niet op te springen, dus deze liet haar dan met rust. De hele roedel liet haar dan met rust, want alleen Aglaran gaat ook op de tafel, die ging dan gewoon naast haar liggen. Tijdens het wandelen, kwam ze bij je lopen als ze moe werd, en dan wachten we gewoon even totdat ze weer verder kon. Echter de laatste maanden van haar leven, wilde ze wel mee, maar verder dan gewoon naar het water lopen deden we dan niet. Kon ze heerlijk pootje baden Ook op je schoot kruipen om te kroelen deed ze als de beste. Het was een plaatje om te zien. We zeiden wel eens, een mooie buitenkant en een mankement aan de binnenkant. Wat missen we ons zorgenkind met de gouden ogen en hart!
Aifa. Marjanga Aglae Aifa v.h. Callandshof, wolfsgrauw van kleur. Een van de twee dochters van Siuan die hier is blijven wonen. De atleet onder de Saarlozen noemen we haar. Wat een veerkracht heeft die... Alles wat ze doet lijkt haar geen moeite te kosten. de Saarloos heeft een zwevend gangwerk, maar bij haar lijkt het dat haar poten de grond niet raken. Ze vliegt gewoon op de tuintafel, in plaats van dat ze lijkt te springen. Echter qua karakter moet je een lange adem hebben bij dit schatje. Uitproberen en onderdanig zijn is haar motto. Maar, lief is ze wel hoor! Je kunt en mag van haar echt niet boos op haar zijn! Iedereen is lief, en moet onderdanig begroet worden. Onze man wordt er af en toe letterlijk chagerijnig van, dan gaat hij maar onder de salontafel liggen om van haar af te zijn. Wat is namelijk haar idee van de roedel? Iedereen is namelijk haar kopkussen. Altijd moet ze met haar kop op een andere hond zijn achterste liggen. En nog irritanter.... Eerst gaat ze onder staarten ruiken en keuren of het wel goed gekeurd wordt om als kussen te dienen. Menig roedel genoot heeft haar al blikken toe geworpen dat ze te ver gaat! Aifa is een hond die 'nog' niet heel vrij is, maar iedereen wordt wel besnuffeld, het liefst als je niet kijkt als vreemde. Kent ze je eenmaal, en ben je met haar mee gaan wandelen, dan gaat ze de volgende keer als we op dezelfde plaats gaan wandelen toch echt wel wachten op het gezelschap van de vorige keer! Je weet maar nooit of ze weer komen!
Muralina. Marjanga Muralina v.h. Callandshof. De andere dochter van Siuan die hier is blijven wonen, en bosbruin van kleur is. Muralina is wat minder heldhaftig qua karakter tot nu toe naar vreemden dan haar zus Aifa. Muralina is echter in alles een beetje minder heftig dan haar zus. Ze is minder onderdanig naar de rest van de roedel, maar wat neutraler. Ze vindt het prima als er vreemde honden mee gaan, maar verwacht niet dat ze er de volgende keer zullen zijn. Ze is meer een op zichzelf genieter, echter onze nog jongeren roedel genoot, Fenne, daar moedert ze over, en kan ze alles van hebben. Muralina is gewoon een hele lieve dame, die liever bij de baasjes op schoot ligt dan bij andere honden gaat storen. Ze is er altijd met haar zachte karakter.
Madelief, oftewel, Fenne. Fenne is onze jongste telg in de roedel. Een Epagneul Picard meisje, want ze is nog geen 9 maanden oud. Eigenlijk had ik meer dan 30 jaar geleden ook al belangstelling voor dit ras, maar het kwam er nooit van. Totdat Nympha plotseling overleed. We wilden toch wel weer een ander ras dan een Saarloos, maar even geen setter. Dus werd het Fenne. Wat een schatje tot nu toe, en wat een werklust. We weten niet wat we mee maken. Fenne is overal voor in. Gehoorzaamheid, apporteren, speuren, behendigheid (wat kan met zo een jonge hond) of wat dan ook, ze is er om mee te doen! Als ze maar bij je mag zijn, en dan klim je ook rustig in de stoel waar je net wilt gaan zitten natuurlijk. Dan help je ook met stofzuigen, bezemen, klusjes in de tuin, ga je graag mee met de auto voor de boodschappen, en ga je graag mee om geaaid te worden op de markt. Niets is haar teveel of te gek. wordt vervolgd zullen we maar schrijven!
