Ilse: Nikita
Ilyana Zwart van Helmond was onze derde hond. Zij mocht echter maar 21 maanden
worden. Een schat van een hond die prima show kwaliteiten had. Ook zij heeft
een speurcursus gevolgd, samen met Walter. Echter door zijn werkzaamheden was
speuren en werken niet te combineren. Zij kreeg echter parvo, niet omdat ze
niet geënt was, maar omdat ze daar te weinig weerstand tegen had. Dit bleek bij
navraag meer voor te komen, en we zijn hier nog steeds huiverig voor. Het is
vreselijk om op die manier binnen een dag je hond te verliezen. Als we er aan
denken, dan horen we haar nog gillen van de pijn. Terwijl het al zo lang
geleden is. Dat vergeet je echter nooit. Zij werd jeugdwinster in 1989. En
behaalde een tweede prijs in de open klasse bij de wereld dogshow in Brussel.
We hebben het dan over 1990.
Ilco: De oudste eerst geborene (03-1984)is Ilco Ingolf Zwart van Helmond, bruine reu, bij ons gekomen op de leeftijd van 9 ½ jaar omdat zijn baasje niet meer voor hem kon zorgen in verband met ziekte. Toen hij bij ons kwam had hij de nodige tijd in een pension door gebracht. Hij had daar verlatingsangst opgelopen. Dit resulteerde erin dat we niet eens naar de brievenbus die bij ons buiten boven aan de dijk staat konden lopen. We hebben hem een jaar lang zodra we weg waren moeten opsluiten in de kennel. Hij reageerde met complete paniek! Door hem langzaam aan te trainen met voer enz. heeft het een jaar geduurd dat hij weer voldoende vertrouwen had, en weer gewoon in huis kon blijven als wij weg moesten. Toch was hij verder een heel stabiele reu die alles in de gaten hield, en een super leider was voor onze Jaga die nog maar 5 weken was toen hij bij ons in huis kwam. Als wij thuis waren en hij was buiten, dan hield hij alles in de gaten vanaf zijn uitkijk plaats. Hij reageerde op vreemden erg rustig. Eigenlijk negeerde hij de mensen, zodra ze binnen waren, werden ze echter heel dominant begroet door hem. Dan veegde hij met zijn bek langs de mensen hun benen, of legde zijn kop op schoot. Op die manier wist hij zijn geur prima af te zetten ten slotte. Er was echter een persoon waar hij niet mee door de bocht kon. En dat is het vermelden meer dan waard! Wij hadden een vriend die eigenlijk een beetje bang was. Hij was echter een kleerkast van een vent met een kale kop. Je gaat zo een blokje om bij zo’n uiterlijk. Deze vriend deed altijd richting Ilco zijn hoofd naar beneden, en zij woef tegen Ilco. Deze ging dan op het veld meters van het huis staan, en was weg. Echter toen hij een jaar lang gepest was door deze vriend, greep hij zijn kans. De vriend kwam wat spullen lenen, en had zijn handen vol, wilde vertrekken, en had geen erg in Ilco. Ilco in hem des te meer! Deze kwam met een noodgang van het veld aangerend. En voordat iemand het ook maar in de gaten had beet hij onze vriend in zijn kont. Hij kwam echt met zijn bek open en gericht op hem af.
En voordat deze vriend het door had stond Ilco al te smilen op het veld! De vriend bleef daarna maar volhouden dat we een rothond hadden. Maar zijn vrouw en wij hadden hem het hele jaar gewaarschuwd. Dus hij hoefde niet te klagen dat hij een week niet kon zitten. Hij heeft Ilco nooit meer gepest in ieder geval. Deze mooie schat is 12 ½ jaar geworden. Hij is overleden aan bot kanker.
Jaga, wolfsgrauw, (Aquarius Avjaga v.h. Callandshof) is de volgende. Onze eerste zelfgefokte pup. Hij was maar alleen, maar wat een beer van een hond. Letterlijk gigantisch qua formaat, met het karakter van een knuffeltje. Hij werd door Ilco opgevoed als de stabiele leider die hij jarenlang geweest is. Hij heeft zich nooit ergens druk over gemaakt. Hij keek gewoon, en de rust keerde weer. Tegenover ons was hij echt super! Kinderen vond hij het einde. Zo een karakter hopen we nog eens terug te krijgen. Maar we weten allemaal dat, dat een droom is. Toen er later nog drie reuen bij ons bij kwamen is hij altijd de ultieme leider gebleven. Hij vocht zeldzaam. Maar won altijd! Hij kon dan ook zijn gewicht in de strijd gooien! Hij woog 45 kilo schoon aan de haak. Als hij bij je kwam was hij niet bepaald zachtzinnig, nee hij liet zich gewoon boven op je vallen. Als hij vond dat je buiten op moest schieten, als je wat lang aan het dralen of kletsen was, dan legde hij zijn kop vertikaal tegen je aan, en begon zachtjes te zeuren/piepen. Dan wisten we hoe laat het was. Hij wilde door! Maar laat dan met zo een lieve kop tegen je aan je leiderschap maar eens gelden? Tijdens een vakantie in zuid Frankrijk heeft hij het samen met Tirza en Gismo bijna voor elkaar gekregen om een vrouw de haven in te laten springen. We hebben het dan over 1995 in Cap Agde. ‘S avonds gingen wij heerlijk over de boulevard met onze wolfhondjes. Bij een opstopping waar een schilder stond was er nog een ruimte van een meter tussen haven en mensen. Wij liepen op ons gemak achter deze mensen door, toen kwam er van de andere kant een dame in gedachte op ons af lopen. Op een meter afstand had ze de wolfhondjes door! En ze wilde zo het water in springen van schrik! Jaga kwispelde tegen haar, en dat deed haar zich bedenken! Gelukkig! Maar ze ging in zijn achteruit zodat wij konden passeren. Hij is goed twaalf geworden, de superschat. Hij is overleden, omdat zijn nieren er mee stopten.
Ciranoush, ( En-Yaro Ciranoush v.h. Callandshof) is de halfzus van Youckon.
Wij hebben altijd gezegd dat zij ADHD had. Een hond vol energie, maar ook werklust. Een groot plezier om mee te werken en te wandelen. Echter kon zij ook een gevaar zijn voor zichzelf, ze wilde altijd alles als eerste, en dat wilde ze ook als ze mee naar buiten ging, of uit de auto. Ze lanceerde zichzelf dan gewoon! We hielden haar dan ook steeds vast voordat we de deur van de auto open deden. Zij is een keer moeder geworden, en dat waren vier pups, maar door zeer ongelukkige omstandigheden is er maar één blijven leven, en dat is onze Aglaran. Maar daar lezen jullie dadelijk meer over. Ciranoush is sinds Tirza overleden was de leidende dame geweest. Ze deed dit echter heel rustig, maakte zich niet druk. Haar blik was genoeg. Ook mensen werden door haar ‘ontvangen’ in de roedel, ahum. De mensen die voor de honden kwamen vonden het niet erg, om aan alle kanten een kop tegen je aan te krijgen geschuurd. Dan werden ze al snel geaccepteerd. Maar vond je dat niet goed? Nu, als wij dan niet ingrepen, dan heb je een probleem! Ze gooide zich dan gewoon tegen je aan, je zou haar zien, punt uit! Zoals jullie begrijpen was zij absoluut niet schuw.Wij hadden graag gehad, dat deze schat honderd zou zijn geworden, maar het liep allemaal anders. Al onze honden kregen in september 2008 kennel hoest. Ciranoush had hier complicaties van, en kreeg hartfalen, waardoor benauwdheid, zelfs zo erg, dat ze collabeerde. Hier hield ze hersenbeschadiging aan over.
Omdat het zo’n vechter was, en de dierenarts dag en nacht voor ons klaar stond heeft ze het gered. Ze is alleen echter nooit meer de oude geworden, en moest medicatie blijven nemen voor haar hart. Bijna een jaar later moesten we de knoop door hakken, en haar laten gaan, de beschadigingen werden steeds erger, en dan ben je een egoist als je haar dan niet uit haar lijden verlost. Ze was toen bijna 12 en een half jaar.
Ons volgende schatje was Xhiawatha of Ha-Na-Ta-Nu Mau, bosbruin van kleur. Een heerlijke ondeugd. Het maatje van Illyana, want ze scheelden maar enkele weken. Zij waren echt een team. Echter moesten wij deze schat met een jaar in laten slapen i.v.m. ziekte. Een echte ramp, zo een jonge hond moeten laten inslapen. Van karakter was zij supervrij, ging naar iedereen en alles toe als een jonge ondernemende puber. Een heerlijk dier.
Maar we hadden geen andere keus, dan haar loslaten! We kunnen nu jaren later aan haar terug denken met een glimlach.
Aglaran, donker bosbruin, zeg maar leverkleur ( Jyotish Aglaran v.h. Callandshof) de zoon van Ciranoush. Hij had een moeilijke start, maar nu? Hij is als jonge reu in het bezit van zeven teven, en dat is nogal wat vindt hij zelf. Is daar ook druk mee. Hij weet heel goed dat als de nood aan de man is wij de baas zijn, maar je moet als reu toch blijven oefenen? Verder is hij gek op struinen door de duinen, langs het strand en in de polder. Hij is gek op kleine hondjes. Gaat daarvoor het liefst onder de tegels liggen, als ze hem maar komen begroeten. Hij maakt zich dan superklein om uit te nodigen om vooral bij hem te komen. De gek. Dit is echt een reu die de tijd neemt om zich te ontwikkelen. Hij groeit nog steeds, ook in de hoogte! We weten dat dit normaal is bij de Saarloos. De meeste zijn met vijf jaar pas af. Dan weet je eigenlijk pas wat voor vlees je in de kuip hebt. We mogen dus nog heel even wachten tot hij uit ontwikkeld is.
Lupa, de kleindochter van onze Tirza, de schat van de roedel, het puppy onder de saarloosjes. Een dame die niet in de gaten heeft hoe groot ze is. Vreselijk schuw was in het begin, maar heel langzaam haar grenzen is gaan verleggen de afgelopen jaren. Zij heeft ook zo een eeuwige glimlach op haar bekje, en doet een zangstukje voor haar eten. Eind november 2007 is zij moeder geworden van vijf schattige pupjes. Zo zorgde ze er voor, dat Tirza overgrootmoeder is geworden. Ze geniet dagelijks van de wandelingen op het strand of in de polder. Dagelijks moet er gezwommen worden, hoe koud het ook is. Ook moet er dagelijks een wedstrijdje gedaan worden met haar mede roedel genoten. Namelijk wie het eerst bij het water is! Onder luid gekef gaat ze deze strijd aan! In ieder geval kan ze heerlijk genieten voor de houtkachel, of bij je op schoot kruipen. Het is een echte vrolijke levens genieter.
Moiraine nestzusje van Siuan, is een ander verhaal, maar net zo lief. Moiraine heeft een aangeboren hartafwijking. We hadden voor haar als pup in het nest al baasjes, maar zo’n pup kun je niet verkopen vinden wij. Haar levensverwachting zou volgens de doktoren niet meer dan 1, hooguit 2 jaar zijn. Inmiddels is ze de twee jaar al ruim gepasseerd, maar ze blijft een tijdbommetje zeggen wij. Ze is in tegenstelling tot haar zus een schuwe dame. Maar, de streken zijn gewoon hetzelfde! Het eten is voor haar ook een feest, alleen jat ze stiekum, en niet zo openlijk als Siuan. Ook zij geniet van alles wat er te beleven valt, maar ze heeft zich ook geweldig aangepast aan haar hartprobleem. Als ze moe wordt terwijl ze in onze tuin is, dan gaat ze op de tuintafel liggen. Haar zus durft daar namelijk niet op te springen, dus deze laat haar dan met rust. De hele roedel laat haar dan met rust, want alleen Aglaran durft ook op de tafel te springen, en die gaat dan gewoon naast haar liggen. Tijdens het wandelen, komt ze gewoon bij je lopen als ze moe wordt, en dan wachten we gewoon even totdat ze weer verder kan. Afgelopen zomer toen het heet was, had ze wel veel last, en dan doen we haar gewoon binnen, op de koele stenen vloer kan ze het veel beter uit houden. Ze vind dat wel niet zo gezellig, want we zijn dan allemaal buiten. Voor de rest merk je niets aan haar, en heeft net zulke puber streken als haar zus. Ook op je schoot kruipen om te kroelen doet ze als de beste. Het is een plaatje om te zien. We zeggen wel eens, een mooie buitenkant en een mankement aan de binnenkant, terwijl Siuan het omgekeerde is. Siuan kon mooier aan de buitenkant, maar is hopelijk en voor zover wij weten is dat ook zo, gezonder aan de binnenkant. Je kunt niet alles hebben tenslotte. We hopen in ieder geval dat we nog een tijd van Moiraine mogen genieten, maar we weten in ons achterhoofd ook, dat het ineens over kan zijn, en we haar af moeten geven. Maar, als die dag komt, zijn we toch dankbaar dat we van haar hebben mogen genieten.
Tirza, wolfsgrauw (Otissa Siegi of Male Kuryak). Een heel lieve, stabiele dame, die als wij gewild hadden een carrière als blinde geleidehond zou gaan maken. Maar wij konden echt geen afstand van haar doen. Zij is moeder geworden van drie nestjes. Zij is nu overgrootmoeder. Zij was een hele stabiele hond die absoluut nergens bang van was. In onze hondenroedel was zij een superleidster. Ze is met ons echter nooit de strijd aan gegaan. Ze wist precies haar plaats. Super sociaal. Haar enige manco was dat ze helemaal gek was van…. eten! Dit resulteerde wel eens in het jatten van ijsjes van kleine kinderen. Maar zelfs tijdens de vakantie in Zuid-Frankrijk jatte ze de kip van iemand zijn bord. Probeer dan maar eens in je koeterwaals Frans uit te leggen dat het je spijt enz. schaamrood op je wangen. En een hond die niet eens kauwde! Het was gewoon weg! Nu een leuke herinnering, maar toen? Tirza is 13 ½ jaar geworden, en heeft in totaal 12 kinderen gekregen. Zij was de eerste Saarlooswolfhond die officieel showkampioen werd in Monaco. Een geweldige ervaring om mee te mogen maken.
Gismo, wolfsgrauw, (Peridot van Etersi’s Hof) een vrolijke dame die iedereen inpakte, als er maar geaaid werd! Ook zij is moeder geworden van drie nesten, totaal 20 pups. Maar zij bracht ook de P.R.A. samen met de reu naar voren. Ja, als fokker kun je de natuur niet dwingen ten slotte. Maar ze is er voor ons niet minder om. Zij was in tegenstelling tot Tirza onderdanig, maar erg vrolijk en absoluut niet schuw. Ging bij iedereen slijmen om maar geaaid te worden. Ook zij werd geshowd. Het was geen super shower. Toch heeft zij in San Remo in Italië een CAC gewonnen. Dit is een verhaaltje waard. We hebben het dan over 1993.
Er liepen namelijk op deze show mensen rond die niet te vertrouwen waren. Er was iemand die Gismo wilde ruilen voor een Perzische kat. Dan konden we ’s avonds naar haar toe komen om de kat en nog extra geld op te halen. Ook werden we gewaarschuwd dat er honden gestolen werden. De benches stonden daar hoog van de grond, en het was een buiten show. Gelukkig waren we met vrienden, totaal met zijn vijven. We hebben heel de dag de benches moeten bewaken met de honden erin! Niet normaal, wat een toestand! Maar het was duidelijk, we werden in de gaten gehouden! En hoogst waarschijnlijk waren we met minder honden naar huis gegaan als we niet waren gewaarschuwd.
Gismo is uiteindelijk 13 jaar geworden. Zij was altijd de vrolijkheid zelf, en gaf op een gegeven dag aan dat ze niet meer kon. Dan kun je als baas alleen maar haar helpen, en haar laten gaan.
Haar hartje was totaal versleten.
Youckon, (Dayhio Damasceno v.h. Callandshof) is de volgende die ons huis komt bevolken, het eerste nestje van Gismo gaf zeven reuen. Dus hij was degene die daarvan mocht blijven. Een dondersteen eerste klas die altijd een smile op zijn bek had. Hij was echt terughoudend voor vreemden, maar voor ons? Nee echt niet. Van zijn dekens maakte hij altijd en eeuwig puzzelstukjes. En op het strand moest hij altijd die karretjes waar een zeil op zit, die met een rotgang voorbij komen inhalen. De bestuurders de stuipen op het lijf jagen. Ook hij had flink last van het postbode complex. Vooral zware motoren vond hij geweldig om ‘weg’ te jagen. Als hij dat dan voor ‘elkaar’ had kwam hij altijd smilend terug. Als hij had gekund, dan had hij zichzelf op de borst geslagen de patser. Voordat bekend werd dat twee van zijn broers PRA hadden heeft hij zich laten gelden. Hij is samen met Tirza vader geworden van drie dochters. Gelukkig zijn deze dames tot nu toe vrij van deze ziekte, en zullen het waarschijnlijk ook niet meer krijgen. Zij zijn inmiddels ook over de tien jaar. Ook Youckon kon je op zo een irritante manier duidelijk maken dat hij aandacht wilde. En als je hem ervoor op zijn kop gaf, dan kwam hij gewoon toch terug. Voor hem was op zijn kop krijgen ook aandacht. We hadden dus afgesproken hem te negeren als hij weer eens kwam slijmen. Nu, dat hebben we geweten! Hij kon echt super in je gezicht gaan staan hijgen, gewoon bovenop je klimmen! Zich dan boven op je laten vallen, op zijn rug op je schoot gaan liggen. Met zijn kop boven die van ons uit, het was gewoon lachwekkend wat hij uithaalde om maar aandacht te krijgen! Maar lachen, dat mochten we ook niet! Het heeft even geduurd voordat deze methode zijn vruchten af wierp, maar het lukte! Uiteindelijk gaf hij het op, en ging op onze voeten liggen! Wat hebben we hem geprezen de doerak. Maar gelukkig wist hij toen dat hij wel eens te ver ging. Youckon heeft ons verlaten toen hij net negen jaar was. Hij werd getroffen door de erfelijke ziekte degeneratieve myelopathie. De clown wordt nog steeds gemist.
Illyana, wolfsgrauw,(Girika Illyana v.h. Callandshof). Zij is nu de oude dame, en een prachthond. Echter heeft zij een handicap, zij wil alles regelen, maar ze luisteren in de roedel niet altijd naar haar, ha,ha,ha. Ze kan zo heel lief doen, dat je gewoon denkt, het kan niet erger! Ze vindt zichzelf superlief, echt een Saarloos ten voeten uit! Als je echter met haar iets onderneemt, vraag je, je wel eens af of ze er nog is. Je hoeft haar nooit te roepen, je loopt gewoon, en zij is er! Erg fijn zo een hond. Alleen hebben we haar ook eens meegenomen op vakantie, samen met Anoebis en Garou. Aangezien zij twee handen op een hondenbuik is met Anoebis. Dit was een verkeerde beslissing. Illyana had namelijk besloten dat de camping eng was. Samen hebben de dames dus de hele vakantie als we op de camping waren in de blokhut, of onder de auto gelegen. En het was heet hoor! Maar, wij vinden het eng. Alleen Garou genoot volop, die trok zich niets aan van de trutten. Er was een pluspunt! We hoefden niet bang te zijn dat ze op onderzoek uit gingen. Dit doen we dus zo niet meer. Illyana wordt in april 2010 12 jaar, en mag nog lang blijven wat ons aan gaat.
De halfzus van Jaga en Illyana. Een hartendief, en takketeef zoals wij dat noemen tegelijk! Ze kon zo lief iedereen inpakken en voor zich opeisen dat de meeste niet in de gaten hebben dat ze super dominant was!
Ze deed het zo heerlijk stiekem. Ze krulde zich bij iemand op schoot op, en eiste dat ze geaaid werd. Om vervolgens als een van de andere honden langs kwam om ook een aai te krijgen ze heerlijk lag te fixeren, en zelfs stiekem haar lip optrok. En als we er dan wat van zeiden, kregen we altijd te horen: Ze doet toch niets, ze is zo lief! Kijk eens hoe ze hier lief ligt te wezen. Ja, ja, mooi niet dus hè! Maar maak dat mensen maar eens wijs, die zo een lieverdje graag aaien. Het heeft bij haar een tijdje geduurd voordat ze los kwam van Illyana, zij was altijd haar grote voorbeeld. Totdat ze doorkreeg dat Illyana niet zo een held is als er mensen over de vloer komen. Anoebis haar kwartje was gevallen, en nu kon niemand meer in huis komen zonder met haar te maken te krijgen! Je keek naar haar, anders dan zorgde ze daar wel voor, punt uit! Anoebis was een fijne hond voor ons, een schat om mee te nemen, behalve als er andere hondjes of wild in de buurt waren. Dan moetsen wij haar echt voor zijn, en overal ogen en oren hebben. Het manco voor haar was, dat wij haar lichaamstaal prima konden lezen, en als ze dus van plan was op onderzoek uit te gaan, waren wij haar voor, en riepen haar terug. Ze kon je dan zo aankijken van: Weer gesnapt, potverdikke! Ook Anoebis werd net als haar vader getroffen door degeneratieve myelopathie. Ze werd echter wel op wat latere leeftijd ziek dan haar vader, en door alle alternatieve middelen, is ze langer op de poot gebleven. We hebben haar echter op goed 10 jarige leeftijd moeten laten inslapen, haar lijf wilde niet meer doen wat haar koppie het als opdracht gaf. Dus samen met Ciranoush is ze op dezelfde dag ingeslapen.
Yenna, ( Hau Yenna v.h. Callandshof) dochter van Gismo, Yenna was een dominante dame, die graag wilde vertellen dat zij de baas was. Maar het probleem is dat wij dat waren.
Dus op een gegeven moment wist zij dat, en had er vrede mee dat ze gewoon op de bank mocht liggen enz., maar de praatjes die ze had voor een deel voor zich moest houden. Yenna hield van wandelen, spelen en ……dansen! Het was echt een schat. Echter in mei 2009 wisten we dat het niet goed ging met Yenna. Haar stemgeluid werd schor, ze werd wat chagerijnig, wilde alleen maar liggen, alleen eten bleef ze doen, want dat was haar lust, vooral eten! Dus naar de dierenarts, die kon echter niets vinden. Wat medicatie mee gekregen. Enkele dagen later, toen ik van de nachtdienst thuis kwam, en Walter nog in zijn bed lag, vond ik Yenna dood op haar vertrouwde slaapbankje onder de trap. Ze mankeerde dus wel degelijk wat, maar wat? We zullen het nooit precies weten. Ze heeft zelf de beslissing genomen om te gaan. Ze zou een maand later 10 jaar zijn geworden.
Siuan! Het pupje van Lupa, dat hier is blijven wonen. Qua eten is ze hetzelfde als haar moeder. Het moet vooral veel zijn, en opschieten met die bak graag! Siuan is tegenovergesteld van haar moeder wat betreft karakter. Zij is absoluut niet schuw, maar dan moet haar zus Moiraine niet in de buurt zijn om haar te beinvloeden. We zien het zelfde als bij Illyana en Anoebis. Siuan is een echte doorduwer. Als ze haar zin niet krijgt, dan gaat ze toch echt wel proberen om het toch voor elkaar te krijgen. Ze heeft echter nog steeds niet door, dat we weten hoe dat werkt met honden. Wat we echter nog nooit hebben mee gemaakt is het volgende....Siuan denkt namelijk, dat alles wat te eten is voor haar is.... Dus, als we zelf gaan eten, staat zij heel lief te kwispelen, komt als de onschuld zelve aanlopen, en je zou haar zo je bestek geven. Bedankt voor het eten baas! Ik ben je zo dankbaar voor die prima verzorging!
Wandelen en struinen in de polder en op het strand zijn haar favoriete hobby’s. Proberen om net zo hard als Nympha te rennen, maar dan toch op een gegeven moment die klik hebben van... Wat ben ik nu aan het doen? Waarom loopt die setter als een kip zonder kop zo te rennen?
Dan komt ze bij je terug, met een groot vraagteken boven haar hoofd, of wij even kunnen uitleggen waarom die zwarte hond zo maf doet? Siuan is een jonge levensgenieter, waar we hopelijk nog lang van kunnen genieten.