Dunja
van Valkenhorst een Gordon Setter, het maatje van Boeffie, ze scheelde maar een
jaar. Maar qua karakter hemelsbreed verschil. Dunja was een vrolijke hond, die
in huis prima luisterde, maar buiten? Daar ging zij haar neus achterna. Menig
maal kregen wij ruzie omdat het geduld op was om op de hond te wachten. Walter
zij dan steevast: Ik ga, die rothond bekijkt het maar. Maar we bleven toch
trouw op haar wachten. En dan kwam ze aan lopen met een lage houding en
kwispelende staart. Ik weet dat ik fout ben baas, geef mij niet op m’n kop! Ik
moest eerst de boel hier regelen, en nu is het hier in orde! Zodat ik weer met
jullie verder mee kan. En zo ging het dan ook. Hond in de auto, al ronkend
achter in. En wij met de stoom uit onze oren haar vertellen hoe braaf ze was om
terug te komen! Toch heeft zij het gepresteerd om aan de apporteer jachtproeven
van de KNJV mee te doen. De b proeven deed ze prima, echter voor de c proeven?
Bekijk het maar baas. Ik ga d’r vandoor ajuus!
Dunja is de hond die tot nu toe het oudste bij ons is geworden, zij is
overleden met 14 jaar.
Fergie was de volgende in de rij, een dochter van Garou. Een schat van een hond, maar gek! Deze presteerde het om van het veld in de tuin te komen spurten, in de vensterbank te springen, en dan meteen weer terug te rennen. De vensterbank was gewoon een steentje breed hoor! Minder leuk was het voor haar en voor ons, dat ze toen ze negen maanden was tijdens het zwemmen met haar poot in een rattenklem vast kwam te zitten. We hebben een hond nog nooit zo hard horen gillen! Echt door merg en been ging het. Ze heeft zo hard getrokken om weer los te komen dat ze haar kniebanden gescheurd had. Dit is echt vreselijk met zo’n jonge hond. Gelukkig is het allemaal goed gekomen. Fergie was een fijne hond om obedience mee te doen. Ze had echt de will to please. Ze is moeder geworden van een nestje met twaalf puppen! Helaas is zij veel te vroeg overleden aan kanker, we hebben haar bijna acht jaar bij ons mogen hebben.
Laika: Black Lady Laika Een pup uit het eerste nest gordon setters, een zus van Fergie en Chester. Deze dame had een prima mandje bij Hans en sandra in Limburg. Echter toen zij zes jaar oud was, kwam er een lief mensenkindje in de familie. Laika, kon zich hier niet echt aan aanpassen, omdat zij als pup een hele vervelende ervaring heeft gehad met kinderen. Het resulteerde in een flinke dosis stress, zowel bij de baasjes, als bij Laika. In overleg met ons hebben zij de stap gemaakt om Laika bij ons terug te brengen. De nodige tranen stroomden, maar het was de verstandigste beslissing die op dat moment genomen kon worden. Laika was toch blij om bij ons te zijn. De eerste dagen sliep zij, daarna ging ze zich met de rest van de roedel bemoeien, en dwangmatig rondjes lopen op ons terras, die waren net zo groot als de kennel die Hans en Sandra hadden. De honden keken haar aan van..... Maar na enkele dagen had laika door, dat de tuin een heel stuk groter is, en dat je daar heerlijk kunt rennen en struinen. Ineens had ze ook belangstelling om mee te gaan, en bij je op de bank te gaan liggen. Het strand was ook prima. Maar na een half jaartje gaf Laika aan, dat ze het wel gezien had bij ons. Wilde niet meer bij de andere honden, ging wel graag mee, maar ging dan in een hoekje liggen, en werd chaggerijnig tegen de andere honden. Dit was dus voor ons een teken, dat Laika haar stress gelost had, en toe was aan een ander huis. Als we visite hadden, wilde ze daar steevast mee, mee. Nu, en toeval bestaat niet. Onze vriendin, die ook setters heeft, belde, of we eventueel iemand wisten die een teefje van een jaar of zes hadden, voor een oude baas, die heel zijn leven al setters gehad had. Deze had zijn oude teef in moeten laten slapen, wilde graag een nieuwe kameraad, maar geen pup. Een lot uit de loterij dus voor Laika! Deze man kwam bij ons kijken, en het was liefde op het eerste gezicht! Laika en hij vonden elkaar prima. Dus laika had weer een gouden mandje, en de oude baas een maatje om mee op stap te gaan naar strand, terras en dierenwinkel ‘ze mocht haar eigen lekkers uitzoeken`. Hans en Sandra schrokken wel van onze beslissing, maar voor Laika was het gewoon het beste.
Ruby! Op leeftijd van goed 10 jaar kwam de zus van Garou bij ons wonen. Zij had haar hele leven bij mijn zus gewoond, echter met kinderen er bij en een oude incontinente gordon, is dat niet de beste combinatie. Ruby was een vrolijke speelse dame, die het liefst hele dagen met tennisballen bezig was. Ook struinen in de tuin en polder waren haar hobby´s. Eten was helemaal haar specialiteit, en kwijlen en bedelen hoorden ook tot haar dagelijkse dingen. Samen met onze andere gordon setters vormde ze echt een hechte groep. Ruby lag ook graag heerlijk te slapen in de zon, zodat je er bijna een ei op kon bakken, zo heet werd haar, haar en huid dan. Maar, ze bleef liggen. Haar, haar, was in de zomer dan ook roodbruin in plaats van zwart, gewoon van de hitte! Jammer genoeg raakten de stembanden van Ruby op twaalf jarige leeftijd verlamd. Ze had het constant benauwd, en wilde toch blijven door gaan met alles wat ze gewend was. Dit resulteerde er in, dat ze enkele keren een collaps kreeg. Ze werd steeds slomer door het zuurstof gebrek, en de andere honden vonden dat ze maar een raar geluid maakte. Ook haar hersenen raakte beschadigd door het zuurstof gebrek. Er zat op een gegeven moment niets anders op, dan haar in te laten slapen. Zij is bijna 12 jaar geworden.
Ian, ons neefje die met haar opgroeide mist haar nog steeds, want hij kon zo fijn met haar spelen in de gang. Ruby was overal voor in. De foto´s van Ruby hangen nog steeds in zijn slaapkamer.
Murron ( Mystic Murron v.’t Blockhuys) bij ons in huis gekomen. Murron is twee weken ouder, een Gordon Setter van het zuiverste water. Een schat van een hond met een neus die het prima doet. Samen met Aglaran vormt zij een span, ze kunnen niet zonder elkaar lijkt het wel. Maar als je Murron alleen mee neemt, dan is het heerlijk genieten. Weglopen doet zij absoluut niet, maar zij neemt de wereld wel in grote banen. Prachtig om naar te kijken, zeker wijds op het strand een lust voor het oog. In huis is zij een echte kroel hond, ze komt heerlijk bij je liggen, en kan dan uren tegen je aan, heel vast gaan liggen slapen. Echter als ze ergens haar zinnen op gezet heeft, nu maak dan je borst maar nat. Heb nog nooit een hond gehad die zo hard kan piepen om een bak met eten. Het gaat door merg en been. Verder is zij twee poten op een buik met Nympha.
Garou liet van zich spreken! Letterlijk! Een schat van een Gordon setter die alles met luide stem aankondigde. Als ze het naar haar zin had kon iedereen dat horen. De buren noemden haar dan ook juffrouw Lady. Ze liet dan een dubbele vrolijke blaf horen, waar iedereen van mee kon genieten. Met Garou, en trouwens ook Gismo en Tirza en Jaga hebben we obedience training gedaan, en in een demonstratie groep gezeten. We deden dan allerlei leuke oefeningen op een programma, en gaven dan optredens. De leukste was in de hal van een bejaardentehuis, deze mensen waren zo enthousiast, dat de honden zich echt gingen uitsloven. Ze moesten door hoepels springen, maar ook tussen de mensen hun benen door lopen. En dit heeft ons nog een leuk voorval opgeleverd toen Garou meeging naar Frankrijk op vakantie, en de twee saarloos dames die ons ook vergezelden zich de hele vakantie aan het verstoppen waren. Garou had daar gen zin in, en was overal voor in.
Tegenover ons stonden mensen met, sorry dat ik het zeg, van die betweterige kinderen die zelf ook een hond bij zich hadden. Heel de dag waren ze tegen die hond aan het schreeuwen met de hele familie. Na een paar dagen de kat uit de boom gekeken te hebben vonden de kinderen dat Garou ook maar naar hen moest gaan luisteren. Dat hebben ze geweten! Wij hebben de kinderen zo ver gekregen dat ze op een rijtje gingen staan met de benen wijd. Een kunstje dat Garou nog precies kende. Dus toen ik het commando door gaf, ging Garou met een rotgang tussen alle benen door, hi,hi,hi. De kinderen wilde niet meer met haar gaan sollen, ze hadden het meteen gehad met haar! En waarom? Nu, Garou had een flinke staart, en daar zwiepte ze flink mee. Zodoende had ze alle benen toch wel aardig geraakt! De kinderen maakte al mopperend dat ze weg kwamen, Garou wilde te graag spelen, en dat deed pijn! Probleem opgelost! Garou is twee keer moeder geworden in haar leven, een erg leuke tijd! Op een leeftijd van goed 13 jaar moesten we afscheid van haar nemen, haar hart was totaal op.
Chester een volle broer van Fergie is bij ons terug gekomen toen hij anderhalf was. Hij heette eerst Chakka, maar hebben hem omgedoopt tot Chester. Chester had in die korte tijd al twee bazen gehad, en we besloten hem te houden. Een beer van een Setter, met het karakter van een schoothondje. Daar zat nu werkelijk geen kwaad in. Hij was gek op tennis ballen, en daar kon hij zich uren mee vermaken. Zeker als hij dan ook nog kon zwemmen,mmmm. Het paradijs voor hem.
Verder was Chester een super kindervriend, ze mochten zelfs aan zijn staart gaan hangen! Wij vonden dat niet goed, maar hij wel, als hij maar aandacht kreeg. Ook kon hij er van genieten om samen met de baas langs het strand te struinen, en dan de golven in te springen, zeker als wij dan nog mee gingen het water in, super gewoon. In ieder geval alles wat we deden, daar zag Chester de lol van in. Als hij maar kon meedoen! Helaas kreeg Chester net als zijn zus ook kanker en moesten we hem op een leeftijd van bijna 10 jaar laten inslapen, omdat hij van de pijn niet meer kon lopen. Tot het laatste toe genoot hij van het leven, en wij van hem.
Conan (Chi’s Crony Conan v.h. Callandshof) geboren. Uit het tweede nestje van Garou. Een flinke reu met een heel standvastig karakter. Ook Conan was een actieve hond die het geweldig vond om te spelen en te rennen. Helaas hebben wij moeten besluiten om hem met drie jaar weg te doen. Conan was echt een hond die er niets aan vond om met andere honden te zijn. Hij wilde liever alleen zijn, en met de baas op onderzoek uit gaan. Dit uitte zich ook in onverwachte vechtpartijen met Chester, Conan kon helemaal door het lint gaan als er een hond alleen maar langs hem liep als hij ergens mee bezig was, en niet gestoord wilde worden. Dit heeft ons doen besluiten om een nieuw thuis voor hem te vinden. Dit is gelukt. Hij heeft vijf jaar bij een ander gezin gewoond, en was daar echt op zijn plaats. Dagelijks had hij de aandacht, en werd er van alles met hem ondernomen. Helaas is zijn baas overleden en kwam hij op acht jarige leeftijd weer bij ons terug. Toch kon hij zich nog steeds niet aanpassen in de roedel. Gelukkig heeft een ander gezin hem liefdevol opgenomen, en heeft hij daar zijn laatste jaren in zijn eigen mandje en met hen veel aktie kunnen beleven. Zo zie je maar, het loopt niet altijd zoals wij zouden willen, maar voor hem was dit het beste. Conan is overleden op 10 jarige leeftijd aan hartfalen.
ose (Honey Sucklerose v ’t Blockhuys) kondigde zich aan! Geboren als enige teef in een nest met de rest reuen. Een super schat. In deze hond was werkelijk geen kwaad te bespeuren. Ze vond alles leuk, en vond het heerlijk om met de katten te kroelen. Ook zij kwam in een enthousiaste bui in een rattenklem terecht. Net als heel vaak gingen wij op een zondag ochtend met onze honden de polder in. ( Dan zit de rest van de gemeenschap in de kerk).Maar nu stonden er van die oranje vlaggetjes in de slootkanten! O, nee! Rose ging kijken wat dat voor leuks was, en wij maar roepen. Het was al te laat, een grote gil, en Rose zat in de klem! Gelukkig zat deze niet vast in de bodem, en kwam ze gillend de sloot uit. Gelukkig kwam ze naar ons toe, en hadden we haar snel bevrijd. Onze drama’s met Fergie waren meteen weer helemaal terug. Maar gelukkig had zij geen schade. Pffff. Maar ze had er niet van geleerd, de volgende keren moesten we echt oppassen dat ze niet weer ging kijken bij die vlaggetjes die ratteklemmen betekenen.
Rose was een grote vriendin van onze Dimple, de Cattle Dog. Zij waren de beste maatjes. Helaas kwam er veel te vroeg een einde aan haar honden leven, en moesten we plotseling afscheid van haar nemen toen ze bijna vier jaar oud was. Echt vreselijk om van het ene op het andere moment je hond te verliezen. Dimple heeft tot nu toe niet meer zo haar hart gegeven als aan Rose.
Nympha (Neroli Nympha v. ’t Blockhuys). Zij is nu de jongste Gordon, en dat zullen we weten! Wat een energie heeft zij ook. Zij is echt niet tevreden met een blokje lantaarnpaal! Dan is ze echt niet te stuiten. Als we echt eens geen tijd hebben, of het is echt hondenweer buiten, nu dan zal zij ons dat laten weten! Alles wat er aan honden speelgoed is wordt dan door het huis, en om onze oren gesmeten. De ballen, flostouwen en soms het kachelhout gaan door de kamer. Ze moet haar energie kwijt, en anders ga je gewoon irritant rondjes door het huis lopen. En als de bazen dan zeggen dat ik moet gaan liggen, dan doe ik dat nadat ik eerst drie rondjes heb gedaan. Ook het geheugen is niet erg lang hoor, binnen de kortste keren begint ze weer. Je zou haar bijna in haar eentje in de tuin zetten. Maar daar heeft ze ook wat op gevonden. Dan ga je gewoon voor het raam staan blaffen. Ze weet wel dat ze dat niet mag, maar ja. Een setter moet toch lekker puberen? En dat kan ze! Maar als ze wel haar ei kwijt kan, is het een super lief schatje. Ze geniet van de wandelingen in de polder en op het strand, en zal het niet in haar koppie halen om weg te lopen. Hoewel ze de wereld wel in hele brede banen neemt. Ook tegenover de visite is het een lieve sociale hond.